Hiç en yakın arkadaşınıza aşık oldunuz mu?
Ben oldum ve işler çok karıştı.
Adım Bahar, sıradan bir mahallede sıradan bir hayatım var.
Aslında boş işler müdürüyüm. Öyle derler.
Sabah uykularını severim ve akşam yürüyüşlerini.
Bir de şey var, Ali...
"Benimle kal / ki korusun maviligini deniz / korusun kokusunu seftali / Fatıma'nin yüzü süredursun / gurubun ışıkları altında takla atsın güvercin gibi / benimle kal... / belki Hüseyin gelir / abasinda güvercinler, buhurdanlar, kokular olur / ardinda minareler yürür, tepeler yürür / benimle kal..."
"Dünya kötü insanlar yüzünden değil, iyi insanlar yüzünden böyle, biliyorsun dimi?" diyorum karşımda duran Neriman'a
Şok olmuş bir suratla yüzüme bakıyor. "Ben n'aptım ki Bahar?"
"Abim saklamış."
Hikayenin bu kısmında Ali'nin kız kardeşiyle tanışıyorsunuz, Ona Merhaba deyin.
"Ben de bilmiyordum, bilsem niye söylemiyim?" diye savunmaya geçiyor Ali.
Kızaran yüzünden sinirlendiği anlaşılıyor, benimde gecenin bir yarısı üst komşum kapıma dayansa ben de sinirlenirdim. Ama konumuz bu değil.
"Yinede bunu Bahar'a yapmamalıydın, sen nasıl arkadaşsın. Ben senin yerinde olsam Bahar, bir daha yüzüne bakmam bunun." Sinirle Neriman'ın suratına bakıyorum.
Özür dilerim diye mırıldanıyor hala gülerken.
"Bunun mu?" diyor Ali Neriman'a dönüp, "Ne biçim konuşuyosun sen abinle?" Neriman'a fırsat vermeden araya giriyorum.
"Nasıl bu kadar aptal olabiliyorsun anlamıyorum, kafanı o kitaplardan kaldırda arada balkonuna çık, hava al."
Ali'nin elindeki Çilekli çorabımı çekiyorum. Anlamsız gözlerle bana bakan iki kardeşi kapı pervazında bırakıp eve çıkıyorum.
Tam 3 gün oldu, 3! Tek bir kelime bile etmedi. Ben de arayıp duruyorum salak gibi. Bütün evi altüst ettim. Bir insan nasıl bu kadar bencil, dikkatsiz olabilir? Bu kadar zor mu beni aramak? ya da eve gelmek?
Ben belki başka çorap giyemiyorum, belki tek çorabım o.
İnsanın balkonuna düşen şeyden nasıl haberi olmaz? Kaç gündür evde çilekli çorabımı arıyorum. Balkondaki iplerden kendini intihar edip Ali'nın odasında ki balkonda olduğunu ne bileyim.
Bugün tesadüfen eğilip bakmasam sandalyenin altında kalan çorabımın orda olduğunu hala bilemicem.
Düşünebiliyor musunuz?
Sinirle odama girip yatağıma uzanıyorum ve derin bir uykuya dalıyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
