My Life and My Hero(part-24)
ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ အေဒၚကဘာလို႔မလာေသးတာပါလိမ့္....
နာရီေလးကိုၾကည့္ရင္း အပ်င္းေၾကာပါဆန႔္လိုက္ေသးသည္။ တစ္မနက္လံုး ပင္ပန္းခဲ့ရသည္မို႔ ခါးပင္ေညာင္းလာသည္။
ငါေတာင္ဒီေလာက္ပင္ပန္းေနရင္ လူႀကီးကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းေနမွာပဲ။ ဟိုအေဒၚကလည္း အခုမွျမစ္ထဲမွာေရသြားခပ္ေနလားမသိဘူး။ ဒီကေဆးရံုကေရကိုေတာင္ေသာက္ၿပီး ဗိုက္ျပည့္ေနၿပီ။
" ဘာေတြပြစိပြစိလုပ္ေနတာလဲ ကေလးရဲ႕ "
စိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း လူႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အေမာေျပတယ္။
" ဟိုအေဒၚေလ အခုထိျပန္မလာေသးဘူး။ ေအာ္ ဒါနဲ႔...အေမေရာအဆင္ေျပရဲ႕လား။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းႀကီးတဲ့အခန္းကိုငွါးထားေပးလို႔ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္။အားလည္းအားနာတယ္။"
ဒီေကာင္ေလးကဘာလို႔ အားနာတဲ့စကားေတြပဲေျပာေနရတာလဲ...
" အားနာတဲ့စကားမေျပာနဲ႔လို႔ ကိုယ္ေျပာထားတယ္ေလ။ ထားေတာ့ ကိုယ္တစ္ခုခုသြားဝယ္ေပးမယ္။ဗိုက္ဆာေနၿပီမလား။ "
" အင္း....ၿပီးေတာ့ အေဒၚ့ကိုပါ႐ွာလာခဲ့ေနာ္ "
" အင္း ဟုတ္ၿပီ "
သြားခါနီး လျပည့္၏ပါးကို အနမ္းေႁခြသြားေသးသည္။
လူႀကီးနဲ႔ေဝးရင္ကြၽန္ေတာ္ေသမလားမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကတကယ္အသည္းႏုတဲ့လူပဲ။ ေယာက္က်ားေလးအျဖစ္ေမြးဖြားလာေပမယ့္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႔ အားကိုမ႐ွိခဲ့ဘူး။ ဒုကၡေရာက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာ ငိုတာပဲ႐ွိတယ္။
က်န္တာမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းကံေကာင္းတယ္။ လူႀကီးကိုခ်စ္သူေတာ္ထားရလို႔ေလ။ ဘုရားသိၾကားမ၍ ဘဝထဲကိုမုန္တိုင္းေတြမလာပါေစနဲ႔.....ငါအခုထိသူမ်ားကိုအားကိုးေနတုန္းပဲ...
အေတြးနဲ႔တင္မ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီ။ ကထီပါဖိနပ္ေလးလည္း မ်က္ရည္ေတြရြဲလို႔.....
...........
ေဆးရံုေ႐ွ႕သည္ အေရာင္းဆိုင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ လူစည္ကားေနသည္။ အဓိကက်ေသာေနရာမွာ ေဆးရံုျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လူနာအတြက္ ေဆးဝါးဆိုင္၊ လူမမာစာေရာင္းသည့္ဆိုင္မ်ား ျဖင့္႐ႈက္႐ွက္ခတ္ေနသည္။
