ASİL ŞEYTAN

❄️YENİ UMUTLAR❄️

"Mutlu olmak için ihtiyacım olan tek şey gülümsemek..."

~Uygar Deniz~

"Neyini anlamıyorsun?!" Sanki aptalmışım gibi beni kandırıyordu
"Dedim ya, sadece bu heves..."
"Sikerim lan hevesini!" Sanki beni delirtmek istiyordu. Damla'nın beni Buğra'ya ulaşmak için bir basamak olarak kullandığını anlamak için zeki olmaya gerek yoktu. Buğra yine yapacağını yapmıştı. Yine benden herşeyimi aldı.Sıra bendeydi. Kaybeden artık Buğra olacaktı. Bu yol ise Turna'dan geçiyordu.

Annem ve babamla ilk defa sakin bir konuşma yapacaktık. Ayrıldıklarını söyleyeceklerdi. Peki ben nerede kalacağım? Kafam bunun gibi sorularla doluyken telefonun titremesiyle kendime geldim.
Güneş arıyor
Hemen telefonu açtım ve, "eee nasıldı ne güzellik?" Sesi düşündüğümden daha neşeli çıkıyordu. "İdare eder işte. Annem ve babamla konuşacağız. Bakalım neler olacak?"
"Haber vermeyi unutma bak. İlk bana söyleyeceksin." Gülümsedim"Söz ilk sana söyleyeceğim."

~Buğra Kandemir~

"Ne demek o kız da gelecek?" Ben o herife nasıl katlanacağımı düşünürken birde bu kız çıkmıştı.
"Bir kere beni düşünsen ne olur? Tek başına yaşmak o kadar kolay mı sanıyorsun? Seninle uğraşıyorum, onca işim var. Yalnızlık zor. Benim için, annen için..." Haklıydı. Bunca zamana kadar evlenmediyse benim içindi sırf istemiyorum ve düzenimiz bozulmasın diyeydi. "Ama benden sakın onlara nezaket göstermemi bekleme." Sanki neşelenmiş gibiydi.
"Seni seviyorum oğlum."

Hadi bakalım. Ne olacaksa olsun.
Yemek vakti geldiğinde aşağıya indim. Babam ve annem beni bekliyordu. Biliyorum annem beni vermezdi. Vermemeliydi. Yoksa Buğra ile aynı evde yaşayabilirdik.

Babam gayet sakin bir tavırla konuşmaya başladı, "Turna,bir süredir yaşadıklarımızı biliyorsun. Biz annenle boşanma kararı aldık." Duyduklarım karşısında gayet sakin bir tavırla konuşmaya başladım, "Biliyorum. Annemle kalacağım değil mi?" Annem babama sız hakkı vermeden direkt konuşmaya başladı, "Hayır, babanla kalacaksın" duyduklarımla sesimin yükselmesi bir oldu "Ne?!" Nasıl olurda bunu yapardı? Beni babamla hiç tanımadığım bir eve göndercekti. Hem de hiç şüphesiz.

Bir hışımla oturduğum yerden kalkıp odama koştum. Kendimi yatağa attığında gözümden akan yaşlara mani olamadım. Ardından kapı tıkladı ve annem içeriye girdi.
"Neden anne? Hani beni bırakmazdın?" Annem bu sefer bağırarak "Anlamıyor musun ha? Baban'ın yanında rahatrahat yaşarsın. Sadece senin rahatını istiyorum kızım." Öfkeden deliye dönmüştüm
"Tamam,gideceğim" gülümsedi sadece gülümsedi.

Eşyalarımı toplamaya başladım. Yeni ev yeni umutlar. Tabiki annemi görmeye gelecektim. Annesiyle anlaşabilir mıydım? Peki ya Buğra ne diyecekti? Babamın sesiyle artık yola çıkmamız gerektiğini anladım.

Elveda...

Vardığımda gayet sakin bir şekilde evin girişine yaklaştıkça kalp atışım hızlanıyordu. Babam kapıyı çaldığında bizi gülümseyerek karşıladı. Karşılığında babam da ona gülümsedi. Bizi içeriye davet etti ve
"Siz geçin bende odalarınızı hazırlamaları mı söyleyeyim." Yüzünde hala o aptal sırıtış vardı.
Az daha ilerleriğimde onu gördüm Buğra'yı.
Koltukta arkası dönük bir şekilde oturuyordu. Bizi beklediği barizdi.
"Selam güzelim."

Odama çıkıp eşyalarımı yerleştirirken kapı aralandı ve içeriye Buğra'nın annesi Aysel hanım girdi "Selam tatlım"
"Selam." Yavaşça yanıma yaklaştı ve yatağa oturmamı işaret etti. Dediğini yaptım. "Endişelerini anlıyolum Turnacığım, yeni ev yeni insanlar başta çok zorlanabilirsin. Ama olabildiğince sana yardımcı olacağım."
Gözlerim dolmuştu. Bana annemin göstermediği ilgiyi galiba bana o gösterecekti.

Akşam yemeği vakti gelene kadar Güneşle konuşmaya karar verdim telefonu elime aldım ve bilinmeyen bir numaradan mesaj geldi,
"Teklifimi düşünmeni öneriyorum."
Uygar. İnsan neden hiç tanımadığı birine çıkma teklif eder anlayamıyorum. Ama kararım kesindi. Hızlıca mesaj yazdım.
"Bir daha karşıma çıkma demedim mi?"
Çok geçmeden cevap geldi .
"Beni daha çok göreceksin."
Anlamıyorum. Bu herifin benimle derdi ne?

~Bölümler kısa mı? Hızlı yazmaya çalışıyorum. Yakında büyük şoklar sizi bekliyor hazır olun~