Homeless | Jikook

10.

JİMİN

Karşımda kahkahalarla gülüyordu ve ben izliyordum sadece. Beni ölümün kıyısından çekip alırken tek amacı bu muydu gerçekten merak ediyordum. Tam sustu, bitti artık dediğim anda yüzüme bakıp yeniden başlıyordu gülmeye.

"Kes şunu sinirlerimi bozuyorsun."

Nihayet dediğimi yapıp bana çevirdi gözlerini. Karanlıkta bile parlıyordu sanki siyah küreleri.

"Park jimin nasıl oldu da pek kıymetli canını harcamaya kalktı ?"

Her zaman ki gibi meydan okuma vardı sözlerinde.

"Demek ki park jimin o kadar da güçlü değilmiş."

"Demek ki aciz korkak herifin biriymiş."

"Korkak mi ?"dedim gülerek.

"Sorunlarınla başa çıkmak yerine onlardan kaçtın elbette korkaksın."

"Nereden biliyorsun ?"

"Buraya atlamak için gelen tek sen misin sanıyorsun ?"

Onu arkamda bırakıp uçurumun kıyısına oturdum. Ayaklarım benden izinsiz boşlukta sallanmaya başlamıştı bile.

"Beni kurtarmakla yanlış yaptın, ölmem herkes için en iyisiydi."

"Hiç kimse ölmeyi hak etmez."dedi net bir sesle.

"Benim gibi biri hak eder."

Yerden bir taş alıp denize fırlattı. Saniyelik de olsa duymuştuk taşın suyla buluşma sesini.

"Eğer ölseydin ne olurdu düşündün mü ?"

"Ünlü iş adamı canına kıydı !"deyip kahkaha attım.
"En fazla bir ay haber sitelerinde kalır sonra unutulup giderdim. Bu dünyadan bir park jimin yaşadığını çoğu kişi bilmeyecek, bilenlerde unutacaktı."

"Baban kahrolurdu."

Cıkladım.

"Onu o kadar utandırdım ki artık eskisi gibi sevmiyor beni."

"Aptal."

"Ne ?"

"Babanın seni sevmediğini düşünecek kadar aptalsın."

"Kendi ağzıyla söyledi."

"Her söylenen doğru mu yani ? Mesela bende çıkıp desem ki park jimin melek gibi bir insan kimseye kötülüğü dokunmaz, doğru mu söylemiş olurum ?"

"Jungkook ?"

"Ne ?"

"Ben çok kötü şeyler yaptım değil mi ?"

Cevap vermedi. Ve cevap vermediği her dakika için daha çok sıkıştı ciğerlerim. Nefes almakta zorluk çektim.

"Evinizi geri vereceğim ve bir daha beni görmeyeceksin."

"Umarım öyle olur."

İçimde hiç alışkın olmadığım duygular vardı. Pişmanlık, utanç ve kaygı. Tüm bunlarla birlikte uzandı parmaklarım ona.

"Mutlu bir hayat yaşa jungkook."

"Benim mutlu olmam için senin hayatımdan çıkman lazım park jimin."

Havada kalmış elimle izledim gidişini. Nefretinin boyutunu ancak o zaman fark ettim. Evsiz çocuk benden nefret ediyordu. Hem de sokakları sevdiği kadar.

YOONGİ

2005 model bir mercedes, tamir için dükkana geleli üç gün olmuştu. Tüm parçaları söktükten sonra nihayet motoru ortaya çıkarmış ve sorunu çözebilmiştim. Şimdi ise söktüğüm parçaları yerine koymam lazımdı ve yağım bitmişti.