De dromers

hoofdstuk 15

even later kwamen we bij een klein huisje en bella klopte aan. "ja, wie is daar?" hoorde ik een krakige stem. "esmeralda wij zijn het."  onmiddelijk werd de deur opengemaakt en er stond een klein, oud vrouwtje. "kom veder, kom veder, hij zei al dat jullie zouden komen." "wie is hij?" vroeg dylan, maar ik had al een vermoeden. dat vermoeden werd bevestigt toen ik de kat voor de open haard lag luggen. hij geeuwde; "zo zijn jullie daar eindelijk." dylan legde robbie voorzichtig op de bank en richtte zich op de kat; "hoe wist jij dat we hier heen kwamen?" de grimlakin rekte zich uit; "ik ben een kat." ik keek naar bella en de heler. ze waren in discussie op een zachte toon zodat ik het niet kon verstaan. even latert kwam bella naar ons toe; "oke, ze heelt robbie, maar wel op de voorwaarde dat we in een andere kamer blijven. ik keek naar robbie en zag zijn gezondheid achteruit gaan. ik knikte instemment en volgde bella en de andere naar de slaapkamer, robbie achterlatend.

na een uur mochten we éen voor éen kijken bij robbie. natuurlijk mocht ik weer als laatste. toen ik binnen kwam ging ik op het randje van de bank zitten waar robbie op lag. de koortst was was gezakt en de wond was bijna geheelt.het was een liteken geworden. "" hoe voel je je?" vroeg ik. "wel goed, vanavond trekken we veder. we eten hier, tegen afbetaling natuurlijk." ik zag dat hij verandert was. ik zag niet precies wat, maar op een of andere manier zag hij er anders uit. volwassener, knapper en stoerder. zonder het op te merken ging mijn hoofd naar die van hem, maar op dat moment ging de deur open en kwam de heler binnen. ik trok mijn hoofd snel terug. "'hij heeft rust nodig" was het enige wat ze zei voordat ze de deur weer dicht deed. ik stond op om weg te gaan, maar hij hield me tegen. "blijf" was wat hij zei voordat hij zijn ogen sloot. ik ging weer zitten. ik wachte tot hij sliep en streelde zijn wang. ik gaf hem zachtjes een kus op zijn mond en sloop weg. wat ik niet zag was de glimlach die op zijn gezicht speelde...