De dromers

hoofdstuk 20

na een tijdje besloot ik naast myrin te gaan lopen. achter ons zaten robbie en dylan te kloten. "jij was daar eerder geweest hé." hij keek me geschokt aan maar herstelde zuch snel weer; "ik weet niet waar je het over hebt." "jawel, dat weet je wel. ik zie het aan je blik." ik zag dat hij begon te twijfelen of hij het wel of niet ging zeggen. "je hoefd het niet te vertellen hoor." hij zuchte; "jawel maar niet nu. niet als die twee klieren erbij zijn. ik lachte; "oke dat is dan afgesproken." hij schudde ongemakkelijk mijn hand. daarna liepen we zwijgend veder.

uren later kwam de grimlakin tot stilstand; "nou dame en heren, we zijn bij onze eindbestemming." ik keek rond; "uhm er is hier alleen maar bos hoor" hij wees naar een aantal bosjes; "kijk daar maar doorheen." ik stak mijn hoofd door de bosjes. wat ik zag was ongeloofig. -dat was alles hier maar dan nog- ik zag een grote kale vlakte. overal liepen wezens op de vlakte: trollen die grote rotsblokken tilde, heksen die rondvliegend aanwijzingen gaven aan een stel gnomen die iets aan het bouwen waren, een draak die vuurspuwde in een grote oven van een soort fabriek enz. enz. het leek wel een industrieterein met magie -wat het een soort van was-. maar het meest indrukwekkende was het grote zwarte kasteel in het midden compleet met een kasteeltuin.

ik trok mezelf weer terug; "uhm jongens, hoe komen we daar ooit langs" ik zag dylans ogen glinsteren. "nee dylan, dat gaat niet werken. zitten jij," en myrin trok hem naar beneden. even later zaten we met zijn allen in een kring op de grond "oke, zei myrin, ik stel voor dat we het de kat vragen." we knikte instemment en keken naar grim. "nou ik stel voor dat jullie je krachten es gebruiken zoals je ze hoort te gebruiken. "huh!?," dylan keek hem vaag aan. grim zwaaide geiriteert met zijn staart; 'jullie zijn de gedaantewisselingstruc toch niet vergeten hoop ik." dylan opende zijn mond om hem te protesteren maar deed hem toen toch weer dicht; "weet je dat is eigenlijk helemaal nog geen slecht idee." de grimlakin haalde zijn schouders op en begon zich rustig te wassen. "heel goed idee hoorw, waar is mijn toverkracht1?" zei robbie sarcastisch. "geen probleem," grijnste dylan. hij moppelde wat en kneep in zijn vingers. ik schrok. voor me op de plek waar robbie stond, dtond nu een kobold. "wat niet goed? pech gehad dan prinses, hier zijn ze moeders mooiste niet." hij richte zich op mij, mopelde en knipte in zijn vingers. ik keek geschrokken naar me handen maar die zagen er nog gewoon uit. dylan barste in lachen uit; "alleen voor andere mensen zie je er zo uit whahaha" ik keek hem boos aan. maar moest er uiteindelijk zelf ook wel om lachen.