De dromers

hoofdstuk 18

zo liepen we door. wat dagen leken waren uren. na een tijdje zei grim; "oke jullie hebben twee opties: of we gaan door koboldsland of door het oneindige woud." "tja, zei dylan sarcastisch bedachtzaam, gaan we in koboldsland eindigen als 'feestmaal'. hmm altijd al willen eindigen als iemands feestmaal. maar we kunnen ook oneindig rondzwerven wachten op onze dood. en dan heb ik het nog geen eens over de wezens die in dat woud rond zwerven." "ach dylan. je was vast vergeten dat ik een kat ben. dus wat word het? het oneindige woud dan maar?" uiteindelijk was dat de beste optie die we hadden. "wat een goed idee zeg," dylan alweer sarcastisch. "maar alsnog beter dan de kobolds," kaatste ik terug en we  volgde de kat veder het bos in.

we waren allemaal in gedachte verzonken toen robbie zei; wisten jullie al dat de kat verdwenen is? dus wie volgen we nou eigenlijk?" ik voelde meteen de spanning opstijgen. dylan greep naar zijn dolken, myrin spande zijn boog en robbie trok zijn zwaard. daardoor besloot ik ook maar mijn dolk te pakken.langzaam liepen we veder. iedereen was allert. even later kwamen we bij een diepe kuil. "het zal toch niet he."en dylan zuchtte. "wat? wat is er aan de hand?" "kijk nog maar is goed in de kuil dan iris." ik keek nog wat beter in de kuil en zag toen wat er aan de hand was. verspreid over de hele kuil lagen allemaal botten, in allerei soorten en maten. ik deinste achteruit maar dylan duwde me weer terug. "sorry meissie, maar we moeten er doorheen." "waarom kunnen we er niet omheen?" "uhm.. omdat.. eh.." "omdat om de kuil heen ligt een gnomendorp. en nee je kan ze niet zien want ze leven onder de grond. maar ik weet dat ze hier zitten ik ben hier eerder geweest..." ik keek myrin ongelovig aan; "is dat waarom je verbannen bent" hij keek me raar aan. "ja ik hoor dylan en jou wel is praten. dus is dat waarom je verbannen bent." "onderandere. ik.. ik wil er gewoon niet over praten. en daarmee was het klaar

langzaam liepen we de kuil in -nog steeds met getrokken wapens- ik zag schroeiplekken op de muren en dat beloofde niet iets goeds. iets in me zei me dat dit een gevaarlijke plek was. "ik denk niet dat het hier pluis is." ik was nog geen eens uitgesproken of we hoorden achter ons een luid gebrul.