Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 5

“Are you sure you want this babe?” Vraag Niall. Ik knik, en dat is voor hem een teken om op het knopje verzenden te klikken. Ik ben ingeschreven voor de audities van x Factor…

“let’s go out for a walk!” Stelt Louis voor. Ik knik instemmend, en kijk de andere aan of ze het er ook mee eens zijn. Ook de rest knikt. Ik glimlach en loop naar de hal om mijn schoenen aan te trekken. Ik sta voorover gebukt om mijn schoenen aan te doen, als ik ineens een zwaar gewicht op me voel. Ik hoor iemand lachen, en herken gelijk de lach van Louis. “Louis get off me!” Gil ik. Maar Louis luistert niet. “Sure you don’t listen?” Vraag ik. “Absolutely.” Antwoord hij. Ik kan aan zijn stem horen dat hij een grijns op zijn gezicht heeft. “Allright, then you have to know.” En ik begin te rennen, voor zover het lukt. Ik hobbel expres heel veel zodat Louis er last van heeft. Ik ren naar beneden richting het zwembad. Ik voel onderweg voor de zekerheid even of ik niet mijn iPhone in mijn zakken heb zitten. Als ik voel dat er niks kostbaars in mijn zakken zit, vraag ik aan Louis: “Something precious with you?” “no.” Antwoord hij. Ik versnel mijn pas, en spring met Louis op mijn rug het zwembad in. Hoestend en proestend komen we boven. Als ik zijn gezicht zie schater ik het uit van het lachen. Hij ziet er zonder gel totaal niet uit. “Come on, let’s go upstairs, we leave in half an hour.” Zeg ik, en pak zijn hand beet om hem uit het zwembad te trekken.

Als twee verzopen katjes lopen we naar boven. Als we aankloppen en Liam de deur open doet kijkt hij ons met een rare blik aan. Dan begint hij te lachen. “Go change, we leave in half an hour. We don’t wait for you guys.” Ik loop langs hem en geef hem een snelle kus. Snel loop ik door naar de douche, voordat Louis voor me is.

Aangekleed en opgemaakt zit in beneden te wachten met iedereen behalve Louis. Hij moest wachten tot ik klaar was met douchen, en aangezien ik er best lang onderstond, moeten we nu ook lang op hem wachten. “I’ll get him.” Zegt Loïs, en ze springt op. Als ze even later terug komt met Louis’ hand in haar hand, kunnen we eindelijk vertrekken. Op naar de stad!

Iedereen van ons heeft een zonnebril op, en iedereen behalve ik heeft ook een trui aan met capouchon. Dit doen ze om niet herkend te worden. Bijna niemand kent mij, dus ik vond het ook niet zo noodzakelijk om me helemaal te gaan vermommen. We lopen met zijn alle door de straten van Londen. “Abercrombie!” Gil ik, als ik de winkel van Abercrombie zie, en begin er naartoe rennen. Ik ben er bijna als ik ineens tegen iemand aanbots, en op de grond val. Als ik opkijk schrik ik. Dit kan niet…