Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 10

1 week later.

Amanda is nog steeds niet terug. We hebben overal gezocht, de politie is ingeschakeld. Maar er is nog geen enkel spoor van haar gevonden. Ik merk hoe de moed bij sommige van ons als in de schoenen loopt. Maar ik geef niet op. Ik zal haar vinden. Waar dan ook, wanneer dan ook, en hoe dan ook. Ze is belangrijk voor me, en ik wil niet langer dan Zayn wordt gekweld door deze pijn.

“I am going search.” Zeg ik, en sta op. “Who is gonna join?” Harry en Kim en Liam staan alle 3 op. Zayn wil ook opstaan, maar ik duw hem terug en zeg; “You are gonna stay here. To rest.” Hij knikt gehoorzaam, en gaat weer zitten. We lopen naar de gang, en trekken onze jassen aan.

Als we na een tijdje lopen aankomen bij een soort haven horen we gegil. De haren in mijn nek vliegen overeind. Dat is amanda. Ik begin te rennen naar het gegil. Overal staan containers, en kleine huisjes. Bij elk huisje sla ik de deur er bijna uit omdat ik hem zo hard open sla. Na alle huisjes gehad te hebben, komen we bij een groot gebouw. We lopen naar binnen en komen in een gang. Het is helemaal leeg hier, dus willen we terug lopen, als ineens de deur achter ons dichtvalt. Ik begin te gillen, en ren naar Liam toe die me stevig beet pakt. Ineens valt het licht uit, en is het pikkendonker. Ik houd Liam zo stevig als ik kan vast, en hoor zijn ademhaling. “Harry where are you?” Hoor ik Kim gillen. “I’m here!” Even hoor ik niks, maar dan ineens een harde klap, gegil, en geschuif. Ik sta helemaal te trillen tegen Liam aan. Als na 1 minuut het licht weer aanspringt, kijk ik gelijk achterom. Harry staat op zijn benen te trillen, en zijn wangen zijn nat van de tranen. “Kim..” Huilt hij.

“YOU WHAT?” Schreeuwt Louis. Ik krimp in een. “How dare you!?” Schreeuwt hij nog een keer. “We couldn’t help it.” Antwoord ik voorzichtig. Ik zie hoe zijn gezicht rood wordt, en het lijkt soms echt of er stoom uit zijn oren komt. Ik wil niet meer weten wat hij er allemaal uit ga gooien, dus draai me om, en ren weg. Ik laat me op Liam’s bed vallen, en huil in lange uithalen. Ineens hoor ik geschuif. Ik blijf doodstil liggen en spits mijn oren. Ik hoor voetstappen, maar aan de pas te horen is het niet een van One Direction. Loïs? Roep ik voorzichtig, terwijl ik nog steeds met mijn hoofd in het kussen lig. “Is that you?” Ik hoor hoe de passen versnellen en wegsterven. Ik til voorzichtig mijn hoofd op en draai hem. Niemand.. Ik spring uit het bed, en ren naar de kamer van Loïs, ik wil absoluut niet meer alleen zijn.

Als ik bij Loïs haar kamer kom, klop ik aan. Ik besef nu pas dat ik Loïs eigenlijk helemaal niet meer gesproken heb na de verdwijningen. Hoe zou het met haar gaan? Nadat ik had geklopt kreeg ik geen antwoord. Ik klop nog een keer. “Yes?” Hoor ik duf vanaf de andere kant van de deur. Ik open de deur en zie Loïs op het bed zitten. Ik schrik me helemaal dood als ik haar gezicht zie. Ik loopt naar haar toe, en ga naast haar zitten. “It’s to much to handle.” Zegt ze, ik pak haar arm, en wil wat zeggen. Maar haar gezicht betrekt van de pijn en ze trekt snel haar arm terug. Ik kijk haar verbaast aan, en dan naar haar arm. Ik zie dat er een beetje bloed door haar mouw komt. Ik verstijf en kijk naar het bloed. Het is toch niet wat ik denk dat het is…?