Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 14

De hele weg in de auto heb ik geen woord gezegd. Ik heb alleen naar buiten gekeken, en me totaal afgesloten van alles en iedereen. Zelf mijn telefoon heb ik geen zin meer in. Ik merk ook aan de jongens dat ze gebroken zijn; Louis is onwijs stil, Zayn huilt continue, Niall eet bijna niks meer, en Liam praat niet meer de wijze woorden die hij altijd praat. Ik vind het zielig voor hem, hij maakt al zoveel mee, en dan doe ik ook nog zo tegen hem. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Ik heb blijkbaar niet door, dat ik nu, op dit moment iemand nodig heb die me steunt. Ik draai mijn hoofd naar Liam toe, die naast me zit. Hij blijkt het niet op te merken, want hij reageert niet door zijn hoofd naar mij toe te draaien. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, maar ook hierop reageert hij niet. Ik zie hem vooruit staren, en hoe hij tranen in zijn ogen heeft. Ik heb het idee dat ook ik elk moment in huilen uit kan gaan barsten. Ik besluit mijn moeder en vader en broer te smsen. Mijn moeder heeft me al vaak gebeld, ik neem aan dat ze alle dingen in de tijdschriften heeft gelezen die er zijn gebeurt. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en typ.

Pap, mam, en Thijmen. Ik zit in de auto opweg naar een vakantie huisje van Liam's oom. Met mij gaat het allemaal goed, ik neem aan dat jullie wel hebben gelezen in de tijdschriften wat er zo onlangs is gebeurt. Met mij gaat alles goed, en ik mis jullie. Ik bel jullie als ik jullie een keertje kom opzoeken. I love you! x Jade.

Ik knik tevreden naar het smsje, vergrendel mijn telefoon en doe hem terug in mijn zak. Ik leg mijn hoofd weer op Liam's schouder. Dit keer reageert hij wel, en slaat zijn arm om me heen. Ik kijk hem aan, en hij kijkt terug. Zijn ogen zijn dik, waterig en rood. Ik veeg met mijn duim een traan bij hem weg, en geef hem vervolgens een kus. Ik wil niet dat Liam zoveel pijn heeft. Ik wilde hem juist zo weinig mogelijk tot last zijn. Maar nu ben ik juist het gene waarom hij huilt. Dit wil ik niet. Met deze gedachten doe ik mijn ogen dicht, en val ik in slaap.

Ik wordt wakker door Liam die tegen me praat. "wake up babe, we're here." Ik hoor zelf als ik net wakker ben dat zijn stem totaal anders klinkt dan normaal. Ik open mijn ogen, en ga rechtop zitten. Ik voel dat we niet meer rijden, en kijk even om me heen. Ik zie dat de auto al leeg is, en dat er ook geen koffers meer achterin liggen. Ik kruip de auto uit, en pak Liam's hand. Samen lopen we naar de voordeur. Als ik bij de voordeur ben draai ik even een rondje om te kijken waar we zijn. We zitten ergens midden in het bos. Het huis staat alleen. Ik weet niet of ik me wel zo veilig voel hier. Maar ik zal ermee moeten leven. Ik draai me om, en loop achter Liam aan, die mijn hand had losgelaten het huis binnen.

"coffee?" Vraag Louis, en hij kijkt me vragend aan. "Yes please" antwoord ik. Hij staat op, en loopt naar de keuken. Ik laat mijn hoofd terug zakken in het kussen. We zitten nu al twee weken hier, en ik verveel me dood. Liam wil niet dat ik alleen naar buiten ga. Ik kan het opzich wel begrijpen. Maar soms is hij een beetje te bezorgt. Ik kan best wel voor mezelf zorgen hoor. Ik sta op met een zucht. En besluit even naar boven te lopen, om een trui aan te doen.

Als ik boven kom zie ik dat er iets op mijn bed ligt. Mijn hart stokt in mijn keel. Dat is de sjaal van Amanda. Ik ren naar het voorwerp op mijn bed toe, maar als ik dichterbij kom, gaan mijn nekharen overeind staan. Groot op de sjaal, staat in het rood; WRAAK. Ik ga met mijn trillende vingers over het rode op de sjaal heen. Ik kijk vervolgens naar mijn vingers en ruik eraan. Het ruikt muf en een beetje naar ijzer. Mijn hart springt zowat uit mijn borstkast, en ik sta te beven als een konijn die elk moment geslacht kan gaan worden. Dat wat op die sjaal zit, is bloed...