Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 20

“Thijmen!?” Schreeuw ik uit. Ik kan mijn ogen niet geloven. Mijn doodeigen broer. De jongen met mijn genen in zich, staat hier voor mijn neus? “Help us!” Schreeuw ik. Hij reageert niet, het enige wat hij doet is stilstaan, met een grote grijns op zijn gezicht. “Help us!” Schreeuw ik nog een keer. Dit keer komt er wel beweging in zijn lichaam. Hij loopt met een grote grijns naar me toe, en bukt. Hij zorgt dat zijn hoofd op dezelfde hoogte zit als mijn hoofd. “Waarom zou ik je helpen?” Vraagt hij. Ik was totaal vergeten dat hij Nederlands praatte, en uberhaupt, dat ik dat nog kon. Ik kijk hem verbaast aan. “Je hebt me achtergelaten. Je hebt mij en je ouders achtergelaten. En waarvoor? Voor een een of andere stomme jongen. Je had mijn hulp moeten vragen! Je had mij moeten roepen. Ik had die jongen voor je doodgemept. Ik had er alles aan gedaan je gelukkig te maken. Mijn dood eigen zusje. Maar nee hoor, mevrouwtje vroeg geen hulp, mevrouwtje rende weg. In het begin was ik boos. Maar toen ik zag dat jij vervolgens ook nog een luxe leventje leidde met dat vriendje van je, werd ik woedend. Je liet ons in dat stinkende, veel te kleine huis achter. Je liet bijna niks meer van je horen. Je hebt ons gewoon verlaten.” Ik hoor de verdriet in zijn stem. Maar ook hoor ik woede en haat. “Ik kon het toch niet helpen?” Vraag ik. “Je had ons op z’n minst een beetje geld kunnen brengen.” Snauwt hij. Hij had gelijk. Voordat ik Liam ontmoette, had ik inderdaad niet zo’n best leventje. Ons huis was veel te klein, en het eten dat wij aten? Niet te vreten. “ik kan toch niet zomaar het geld van One Direction naar jullie opsturen?” Vraag ik nogmaals. “dat hadden ze waarschijnlijk toch niet toegestaan.” “Daarom heb ik jullie allemaal ontvoerd.” Grijnst hij. “Om die stomme One Direction een lesje te leren. Ik heb een spoor van jullie kleren gemaakt die besmeurt zijn met bloed, konijnenbloed. Zij in tegendeel zullen waarschijnlijk denken dat het jullie bloed is, en dus dat jullie dood zijn. Ze zullen stoppen met zoeken, althans, als ze verstandig zijn, zouden ze dat doen. Anders, staat hier een leuke verassing op ze te wachten.” Hij lacht nog een keer gemeen, en loopt dan de kamer uit. Gelukkig laat hij het lichtje aanstaan. “You know…” hoor ik Loïs zeggen, “I don’t understand a word.” Ik schud mijn hoofd en zeg;  “It’s to long to repeat. The only thing is that we have to go, or we are lost the boys. Forever…”

“How do I get the ropes of my wrists?” Hoor ik Loïs vragen. Ik denk even diep na, en bedenk me ineens dat ik vanmiddag mijn nagels wilde gaan vijlen. En dat ik die nagelvijl in mijn kontzak had gedaan, om beneden  mijn nagels te vijlen. Uiteindelijk was daar niks van gekomen, maar ben ik vergeten die nagelvijl uit mijn broekzak te halen. “look into my back pocket of my pants, there's a nail file” sis ik tegen Loïs. Ze knikt, en gaat met haar gezicht naar beneden, naar mijn kontzak. Ik voel een beetje gefriemel, en na 2 minuten komt ze met een grijzend gezicht, met de nagelvijl tussen haar tanden omhoog. “And now?” Vraagt amanda. “Cut the ropes.” Zeg ik tegen Loïs. Ik steek mijn handen zover mogelijk naar boven, maar aangezien ze op mijn rug zitten gaat dit heel stroef. Na geschat een halfuur komt Loïs heigend overeind. “succeed?” Vraag ik. Ze schud geen ja met haar hoofd, maar ook geen nee; een beetje bedoelt ze dus. Ik probeer mijn handen los te trekken. Maar het lukt niet. “Make me mad!” zeg ik. Ik zie de andere 3 me verbaast aan kijken. “Don’t look, just make me mad!” Zeg ik. “I fucked with Liam” Schiet Loïs er ineens uit. Nadat ze dat heeft gezegt slaat ze haar handen voor haar mond, en kijkt verschrikt. “YOU WHAT!?” Schreeuw ik.