Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 16

“Harry and Louis, stay with Jade, Niall and Zayn, you go up with me now!” De stem van Liam slaat over. Ik zit verstijft op mijn stoel. Harry en Louis komen beide aan een kant van me zitten. Louis slaat zijn armen om me heen, en Harry legt zijn handen op mijn schoot, en wrijft over mijn benen. Ik hoor de stemmen van Liam, Zayn en Niall boven. 5 minuten later hoor ik voetstappen de trap af komen. Ik draai mijn hoofd en zie Liam en Zayn en Niall naar beneden komen. “And? Found something?” Hoor ik Louis vragen. Alle drie schudden ze hun hoofd. Ondanks ze niets hebben gevonden, voel ik me nog steeds ongemakkelijk. Ik sta op en loop naar de bank. Ik ga met mijn rug naar de jongens zitten, en begin na te denken.

“i’ll try to call one more time” Hoor ik Liam zeggen. Ik voel dat er een gewicht naast me komt op de bank. Ik draai mijn hoofd een kwart slag, en kijk in de ogen van Zayn. “You konw Jade?” Begint hij. “You always say to me; ‘You are always there for me, and I never for you’ but say; am I here for you at the moment? No. so stop yourself feeling guilty foist, please do it for me.” Ik kijk hem aan, en het enige wat me op dit moment nog maar lukt, is knikken. Ik geef hem een knuffel, en kijk hem dankbaar aan.

“I want to go outside, I’m killing in here.” Ik kijk de jongens aan. Liam knikt, “i’ll go with you.” “Me too!” Zegt Louis. Ik knik, en kijk de andere vragend aan. “I’ll stay here” Zegt Zayn, “Me too” Zegt Niall, en Harry knikt met Niall en Zayn me. “Okay” Is mijn antwoord, en ik loop naar de grote hal om mijn schoenen aan te doen. Als ook Liam en Louis hun schoenen en jas aanhebben lopen we naar buiten. Ik haar mijn ene arm in de arm van Louis, met de andere hand heb ik Liam’s hand vast. We lopen zwijgend door het grote bos. Ik hoor geritsel achter me, en als reactie draai ik met een ruk mijn hoofd om. Als ik achter me kijk zie ik dat er een klein konijntje, ik glimlach en wil weer doorlopen, als ik ergens in de verte een gil hoor. Mijn nekharen schieten omhoog, dat was Loïs… ik hoor Louis fluisteren: “Loïs..” Hij laat me los, en begint te rennen richting de kant waar het waarschijnlijk uit kwam. Ik laat Liam los en ren achter hem aan.

“Louis we have to give it up.” Zeg ik. We rennen nu al langer door in het bos, maar zijn nog geen enkel ding tegen gekomen wat ook maar te maken hebben met een van de meiden. “Never!” Schreeuwt Louis, ik schrik van zijn reactie. Ik kijk hulpeloos naar Liam, die een stap naar voren zet en Louis beetpakt. Louis stort op zijn knieën, en begint te huilen. Ik voel hoe mijn hart breekt in duizenden stukjes. Louis is altijd zo vrolijk, altijd zo gezellig. En nu? Nu is er niks meer van hem over. Life is unfair…