Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 11

“Loïs, what’s that on your arm?” Vraag ik, met een soort waarschuwende blik kijk ik haar aan. “Nothing.” Antwoord ze. “Why the hell, if I take it, it hurts?” Vraag ik, een beetje dreigend. “It doesn’t hurt.” Antwoord ze. “Are you sure?” Vraag ik. Ze knik. Ik twijfel geen seconde en grijp opnieuw haar hand vast, alleen nu wat steviger. Ze schreeuwt het uit van de pijn. Ik trek haar mouw omhoog voordat ze er erg in heeft, en ja hoor, zoals ik al dacht. Diepe krassen die flink bloeden staan in haar arm. “What the hell are you doing to yourself?” Fluister ik. Ze haalt haar schouders op. Ik sta op en loop weg, ik heb geen zin meer in dit, als ze toch niet praat.

“JADE!” Hoor ik Louis roepen. “Yes?” Antwoord ik. Ik krijg geen antwoord terug. Ik haal mijn schouders op, maar voel ineens een gewicht op mijn rug. “Louis get off me!” Gil ik hard. Ik hoor hem lachen, en hij springt van mijn rug af. Ik draai mijn hoofd naar hem toe, en zie heb schrikken. “Are you allright Jade?” Ik kijk hem vragend aan. “You’ve cried.” Ik ga met mijn handen naar mijn wangen en voel. Ze zijn inderdaad nat. “Eh, It’s just, amanda and Kim, and…” Ik hou mezelf tegen om het van Loïs te zeggen. “And?” Vraag Louis. “No nothing” Antwoord ik, en loop weg, de kamer uit.

Ik lig al een tijdje op bed, te staren naar het plafond. Waar zouden Kim en Amanda nu zijn? Zouden ze nog leven? Of zouden ze echt zoals in de brief stond, eerst verkracht woorden, en dan vermoord worden? Ik moet er absoluut niet aan denken. Ik probeer ergens anders aan te denken, maar het lukt niet. Ik schrik op van geklop op de kamer. “Jade?” hoor ik de stem van Loïs. Ik zucht; “Yeah?” “Can I come in?” Eigenlijk heb ik daar niet zo’n zin in. Maar in deze tijd moeten we elkaar helpen en steunen. En ja, Loïs moet ook geholpen en gesteund worden. “Yeah.” Antwoord ik nogmaals. De deur gaat langzaam open, en een huilende Loïs komt de kamer binnen. Ze gaat op het bed zitten, en start het verhaal: “It’s just, I do this because it help me to forget the things what happened.” Zegt ze. Ik kijk haar aan en knik langzaam. “I want to stop with it Jade. Do you want to help me?” Ze kijkt me voorzichtig aan. Ik knik en zeg: “Ofcourse, you’re my friend now, and I’ll support you in everything you do. Except for this…” Ik buig voorover en geef haar een knuffel. Als ik haar los laat zie ik dat er een lach op haar gezicht staat getoverd. 10 x beter dan een huilende Loïs