Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

hoofdstuk 19

We lopen nu al minstens 4 uur door het bos. Er is me nog totaal niks raars opgevallen. Met zijn 5e op en rijtje stappen we door. Bij elk geluid dat we horen spitsen we onze oren, en kijken we rond of we iets zien. Ik moet doorzetten. Ik moet Jade vinden. Zonder haar, geen ik. “Where are you with your thougts?” Hoor ik Niall vragen. Ik kijk hem aan, en antwoord; “About Jade.” Hij knikt. “I understand.” Ik zucht. Blijkbaar zit Niall dit als iets negatiefs, want hij vervolgt gelijk; “You know Liam, that I don’t have a girlfriend, doesn’t mean I don’t care. Jade is a very special girl, and one of my best friends. And Loïs, Kim and Amanda either. I’ll do everything to get her back. Believe me.” Ik kijk hem glimlachend aan, en doe mijn mond open om wat te zeggen, als Harry ineens keihard schreeuwt: “Look over there!” Mijn hoofd schiet richting de plek waar Harry naartoe wijst. Ik zie een jas hangen. Het lijkt heel erg op de jas van Jade. Ik zet een paar stappen vooruit, en elke stap die ik dichterbij kom, weet ik zekerder dat het de jas is van Jade. Ik steek mijn hand uit, en pak de jas vast. Ik voel dat de jas iets nats afgeeft. Ik trek mijn hand terug, en voel dat er iets van water op mijn hand zit. Ik pak mijn telefoon uit mijn jas, en schijn op mijn hand. Mij hele hand is rood, bloed… Ik geef een schreeuw, en smeer het aan de eerste de beste boomschors die ik tegenkom. “is it the jacket from Jade?” Vraag Louis, als hij dichter bij de jas gaat staan. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en knik. “Yes it is”

Het valt me op dat we al 2 kledingstukken zijn tegengekomen, met bloed erop. En allebei van de meiden. De een van Amanda, de ander van Jade. Degene die de meiden heeft ontvoerd speelt een spelletje met ons. Ik weet niet precies wat de spelregels zijn, en ik weet niet precies zijn tactiek, het enige dat ik nu over dit vieze spelletje kan zeggen, is dat ik er alles aan doe om Jade terug te krijgen, al moet ik daarvoor vals spelen…

Het is nu 01;00 precies. We lopen nog steeds door het bos, en hebben nog steeds, behalve de jas, geen spoor van de meiden gevonden. Ik wil net zeggen dat we moeten uitrusten, als ineens Niall die naast me loopt op de grond stort. Ik kijk verschrikt naar hem, en zie dat hij ergens over is gestruikeld. Hij wrijft over zijn elle boog, en pakt dat het voorwerp waarover hij struikelde. Een schoen. Mijn gedachte slaat helemaal op hol. Deze jongen, speelt het spelletje heel goed. “It’s the shoe from Loïs!” Gilt Louis, en grist hem uit de handen van Niall. “Niall, just take a look at your hands.” Zeg ik. Hij kijkt er naar, en ik kan in het donker zien, dat hij het vies vind. “Gross…” Mompelt hij, en gaat met zijn handen over de weg. “Guys… I was thinking” begint Zayn “whose blood is that?” Ik weet hier niets op te antwoorden. Ik weet ook niet of ik wil weten van wie het bloed is. Ik weet niet of ik wil weten of mijn meisje nog leeft. Ik wil niet weten in wat voor een situatie ze zit. Ik wil niet weten hoe ze eraan toe is. Het enige dat ik wil weten is waar ze is, zodat ik haar in mijn armen kan sluiten, haar kan verzorgen, en er voor altijd voor haar zal zijn, en haar nooit meer los zal laten.