Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 8

De grond zakt onder mijn voeten weg, en alles begint te draaien. Liam moet me vastgrijpen omdat ik anders geheid neer zou vallen. “Guys..” Fluister ik, “Please read this…”

Hi,

Are you shocked? Because Amanda is away? Just as I thought. Maybe you think; what do I have to pay to get her back. Wrong thoughts. I don’t want money, I want nothing. Only Amanda. I will rape her, and after that I kill here. You guys are never gonna see her back.

H.

Ik hoor een harde bonk achter me, en draai me verschrikt om. Ik zie Loïs op de grond liggen, met Louis gehurkt bij haar. Ik zie hem zachtjes huilen. Ik ga naast hem zitten, en wil hem troosten, maar het lukt niet. Ik trek het niet meer. Ik moet hier weg…

Ik ren weg, naar buiten. Ergens heen, geen idee waar. Als ik maar weg ben. Ik ren links, rechts, links, nog een keer links. Tot ik buiten adem ergens in een verlaten buurt in Londen kom. Ik hoor voetstappen achter me, en als ik omkijk schrik ik me dood. Thom… “What are you doing here?” Vraag ik bot. “I’m here for you.” Zegt hij. “Why?” Vraag ik. Ik zie hoe hij steeds een klein stukje dichter bij me komt. Ik wil niet dat hij me aanraakt, dus zet ik elke keer dat hij een stap naar voren zet, een stap naar achter. Hij versnelt zijn stappen, ik bedenk me geen moment en ren keihard weg. Ik hoor dat hij achter me aan komt. Ik zou niet weten waar ik heen moet. HELP! Denk ik. Ik ren voor mijn leven. Ik voel mijn telefoon in mijn zak afgaan. Ik pak hem, en zie dat het Liam is. “Liam, help me!” Gil ik. Ik ren een weg over, en wil een park in rennen, maar ik struikel over de stoeprand. Met een gil val ik voorover. Ik krabbel snel overeind, en ren zo snel als ik kan verder. “Where are you?!” Hoor ik Liam roepen. Zijn stem slaat over. “I don’t know.” Zeg ik. “Discribe the…” “Liam?” Gil ik door de telefoon. Ik haal mijn telefoon van mijn oor af, en kijk naar het scherm. Fuck batterij leeg. Ik stop met rennen, en kijk achter me. Ik zie geen Thom meer, en hoor ook geen voetstappen meer.

Ik weet niet hoelang ik hier nou al rondzwerf. Maar het is volgensmij al dik 6 uur. Ik heb pijn aan mijn voeten, en ben helemaal kapot. Maar ik durf nergens te gaan zitten op een bankje. Ik voel hoe moe mijn lichaam is, en ik heb het gevoel dat ik elk moment kan flauwvallen. Ik strompel over de straat, en ik voel hoe mijn benen het opgeven, en ik midden op de straat val. Ik hoor nog net piepende banden, en voel nog net een klap voordat alles helemaal zwart wordt.