Ik vertrek (een One Direction fanfictie) - Completed

Hoofdstuk 12

“babe wake up!” Ik open mijn ogen en schiet overeind. Met een verschrikt gezicht kijkt Louis me aan. “Whatsupp lou?” Vraag ik. “Look.” Stamelt hij. Hij duwt een tijdschrift in mijn handen. Ik zie op de voorkant hoe ik samen met Loïs in haar kamer zit, en ik net haar mouw omhoog heb getrokken. De krassen op haar arm zijn duidelijk te zien. Ik sla hem open op de pagina waar meer te lezen is, en ik start met lezen;

It’s all just to much for Loïs Degraw, girlfriend of Louis Tomlinson from One Direction. She cut her arms, and rumors going that she will be the next who disappeared. Just like Amanda Laurens, and Kim Thirlwall. Is this true?

Ik kijk Louis geschrokken aan, maar mijn gezicht betrekt als ik zijn gezicht zie. Ik zie verdriet, maar ook een hoop woede en pijn. “Why didn’t you tell me about Loïs?” Fluisterd hij. Ik heb het niet verteld, omdat ik dat aan Loïs heb beloofd. Denk ik bij mezelf. “You think it’s that easy to tell it to one of my best friend?” Sis ik terug. Ik zie hoe Louis rood aanloopt, en ik zet me alvast schrap voor het geschreeuw dat straks gaat komen. “You had to tell me!” Schreeuwt Louis. “I would, but I couldn’t” Krijs ik terug. Ik zie Louis’ gezicht steeds roder worden. Ik ben bang dat hij straks uit zijn vel springt, dus besluit ik naar Liam toe te rennen. Ik spring van het bed, en race naar de kamer waar de andere zitten. Ik hoor hoe Louis achter me aan komt. Ik storm de kamer in, en denk veilig te zijn. Maar dat had ik dus helemaal fout gedacht. Ik voel twee armen om mijn middel, en hoe ik wordt terug getrokken. Ik begin met mijn benen te trappen, en de tranen stromen over mijn wangen. “Louis, let me fucking go!” Schreeuw ik. Ik hoor hoe de jongens naar Louis toestormen, en voel de greep om mijn middel verslappen. Ik zie het als een moment om los te komen, en ren vervolgens de gang in, naar Loïs’ kamer. Ik smijt de deur open, maar zie tot mijn verbazing dat Loïs niet in haar kamer zit. Wel staat het raam open. Ik loop naar het raam toe en kijk naar buiten, maar zie niks. Ik loop terug naar de gang, en schreeuw hard: “Loïs!” Ik krijg geen antwoord, en ik voel hoe de paniek begint toe te slaan. Ik ren rond in het huis, en smijt alle deuren open. Maar Loïs is nergens te bekennen. Ik ren terug naar de woonkamer waar de 4 jongens Louis aan het sussen zijn. Ik zie hoe al hun blikken naar me toe gaan als ik de kamer inkom. Ik begin te huilen en zeg: “Loïs is gone…”