Forbidden love~Luke Hemmings (NL)

Chapter 34

-Katelyn-

'Waar ben ik?' Is het eerste wat ik denk. Ik probeer te bewegen maar het is alsof ik wordt tegengehouden. Er gaat een pijnscheut door mijn kaak en ik houd gelijk op met mijn ontsnappingpoging. Ik probeer met mijn ogen te knipperen, dat lukt. Voorzichtig kijk ik om me heen. Alles is een grote witte waas. Maar langzamerhand begin ik het bed waar ik in lig te onderscheiden van twee mensen die naast mijn bed zitten. Als ik iets beter kijk zie ik dat het een jongen en een meisje van ongeveer mijn leeftijd zijn. En dan opeens, kan ik me weer wat herinneren. Er flitsen beelden door mijn hoofd van onze huiskamer, mijn boze vader. Langzamerhand vallen alle puzzelstukjes in mijn hoofd op hun plek. Ik probeer Amy en Luke duidelijk te maken dat ik wakker ben maar dat gaat niet zo makkelijk als je alleen maar kan knipperen. Ik probeer ze te roepen, er komt een raar hoog geluid uit mijn keel waardoor ze allebei met een ruk opkijken. "Ze is wakker!" Roept Amy blij. Binnen tien seconden staat er een arts naast mijn bed. "Je hebt een flinke klap gemaakt jongedame. Je kaak was erg beschadigd geraakt maar de operatie is geslaagd". Als iedereen even later weg is zijn alleen ik en Luke nog over. Ik heb inmiddels mijn stem een beetje terug en besef nu dat ik een smoes moet gaan verzinnen hoe ik hier terecht ben gekomen. "Luke ik, kijk ik was dus... ik liep naar de trap en-" Hij legt een vinger op mijn lippen "sssh, we weten het. Hij is naar een kliniek gebracht." Ik glimlach, hoelang heb ik hier wel niet mee gezeten? Denk ik bij mezelf. Ik denk aan mijn moeder, en opeens kan ik het niet laten. Er rolt een traan over mijn wang. "Stil maar" Luke kust me op mijn voorhoofd "Je hoeft je geen zorgen meer te maken, nooit meer. Het is niet meer erg, it's no longer forbidden."

-THE END-