SAUDADE

•4•

Sevgiyle kalın.

|oy vermeyi unutmayın|

Karaca kahkaha atmaya başlayınca ortamdaki sessizlik sadece kahkaha ile doluyordu. Azer gözlerini fal taşı gibi açıp karşısında gülmekten iki büklüm olan kadını izliyordu.

"Karaca yeter." Dedi Azer gayet ciddi bir sesle.

Karaca başını kaldırıp siyah saçlarını eliyle düzeltti. Sinirden güldüğü için dolan gözleri yavaş yavaş kendine geliyordu. "Beni evden göndermek için başka yapacağın ne kaldı Azer? Para da teklif etmek ister misin?"

"Ne?" Azer afalladı. Şimdi anlıyordu. Onunla evlenme fikir değil, evden gönderme fikri bu kadar güldürmüştü. Derin bir nefesi ciğerlerine çekti. Ellerini ensesinde birleştirip koltuğa yaslandı.

"Ben ciddiyim." Dedi tek nefeste. "Aynı evdeyiz kızım. Birde milletin dedikodularıyla uğraşamam."

Karaca ayağa kalktı. Alayla gülüp gözlerine korkusuzluğunu yerleştirdi. "Kendine mi güvenmiyorsun Azer Kurtuluş?"

Azer'de ayağa kalkıp Karaca'nın karşısına dikildi. Gözlerini eşitledi. Dışardan gören biri kavga ettiklerini değil, yılların özlemini giderdiklerini düşünürdü. Bir şeyler söylemek için aralanan dudakları dışardan gelen "Karaca!" Bağırtısıyla geri kapanmıştı. Karaca hiç beklemeden kapıya koştu.

Karşısında amcasını görünce yutkundu. "Yürü gidiyoruz."

Karaca kolunu çekti. "Amca dur bi." Arkadan gelen ayak sesleriyle Cumali belindeki silahı Azere doğrulttu. "Amca yapma!"

Azer, Karaca'ya bir bakış attıktan sonra Cumalinin elindeki silaha yaklaşıp alnının ortasına dayadı. Cumali kendine hakim olabilen bir adam değildi. Karaca'nın kolunu daha sıkı tutup Azeri'n gözlerinin içine baktı. "Ben Karaca'yı alıp gidiyorum. Seninle başka zamana hesaplaşırız."

Gözleri tekrar Karaca'yı buldu. Derin bir nefes çekti içine. "Gitmek isterse gider, kalmak isterse başımızın üstünde yeri."

Karaca, Azeri'n dedikleriyle ağzını bir karış açtı. Biraz önce git diye oyunlar kuran adam yoktu karşısında. Karaca ağzını kapatıp kolunu Cumaliden çekti. "Ben gitmiyorum Amca."

Karaca evin eşliğinden adım atacakken Cumali durdurdu. "Karaca eğer girersen seni redederim. Bir daha yüzümüzü göremezsin."

Karaca alayla güldü. "Tek derdiniz o zaten. Soyadınız, mahalleniz," Adım atmadan amcasına döndü. "Benim derdim de sizsiniz. Biriniz daha ölmeyin diye burdayım. Sen ölme de amca, bırak ben Koçavalı olmuyum." Burukça gülümseyip içeri girdi.

Kendini her sıkıntıya girdiğinde bulduğu yerde, manzaranın karşısında bulmuştu. Derin bir iç çekti. Dolan gözlerinden yaşlar yanaklarına süzülürken hıçkırıkları dudaklarının arasından firar etti.

Onlar için kendini feda etmişti. Ama amcası gözlerini kırpmadan Karaca'dan vazgeçmişti. Ağlamasını sakalamak için uğraştıktan sonra bıraktı. Ağla dedi kendi kendine. Başkaları için değil, kendin için ağla.

Azer hıçkırıklarla ağlayan kızı izledi. Biraz önce soyadını, ailesini geride bırakmıştı. Sevdikleri için yaptığı şey Azeri'n yüzünde tebessüm bıraktı. Ne güzel seviyor diye geçirdi içinden. Geçenki battaniyeyi alıp yanına gittiğinde omzuna bıraktı. Karaca Azere bir süre baktıktan sonra açılan kolların arasına kendini bıraktı. Azere sarılınca şiddetlenen ağlaması Karaca'nın umrunda değildi.

Azer hiç konuşmadan Karaca'nın ağlamasının bitmesini bekledi. Ağlaması yerini sadece hıçkırıklara bırakırken Azer esen rüzgarla yorganı daha sıkı sardı Karaca'ya.

"Küçükken Adana'da büyük birkaç çocuktan dayak yemiştim. Ama öyle böyle değil. Ağzımı yüzümü kırmışlardı. Ağlamadım. Canım yanıyor, kemiklerim sızlıyor ama ağlamıyorum. En büyük benim ya hani. Erkekler ağlamaz diye düşünüyorum. Eve kadar gıkım çıkmadı. Eve girip anamı görünce ağlamaya başladım."

Karaca anlam vermedi hikayeye. Başını pozisyonun izin verdiğince kaldırıp Azere baktı. "Ağlamanında mı cinsiyeti var?"

Nefesini dışa verip gözlerine bakan gözlere odaklandı. "Yokmuş. Anlattığım hikaye biraz önce karşımda yaşandı. Ağlamak geldi içinden, ama ağlamadın." Karaca'yı iki kolundan tutup karşısına geçirdi. Dağılan rümeli, dağınık saçı, burnundan akan sümüğü ve yerde sürünen battaniyesiyle beş yaşında nezle olmuş bir kız çocuğu gibiydi. "Sen çok güçlüsün Karaca."