Zakazana Miłość

Rozdział 2

Oczami Angeliki:

Poszłam pomóc mamie w porządkach domowych, ponieważ nie miałam nic innego do roboty. Mamie sprawiłam przysługę, a ja przynajmniej się nie nudziłam. Po posprzątaniu mama zajęła się przygotowywaniem obiadu, a ja poszłam do swojego pokoju, żeby przygotować ciuchy, w których miałam wyjść na miasto z dziewczynami. Te wyjście planowałyśmy od miesiąca, ponieważ ich idol 2 dni później miał przylecieć do nas do miasta na koncert. Ich idolem był niejaki Justin Bieber. Mi osobiście podobały się jego piosenki i jego głos, ale nie na tyle abym była jego wierną fanką. Nie podniecałam się jak one na jego widok, jakiś gest, słowo czy coś z nim związanego. One są prawdziwymi fankami.... a nie zaraz, one nie są fankami tylko beliebers. Nie widzę różnicy pomiędzy tym, a tym, ale nie ważne. Wracając do wyjścia. Przygotowałam szare conversy, czarne jeansy, szarą koszulkę i do tego jeansową kurtkę. Akurat, gdy wybrałam ubrania mama zawołała mnie na obiad.

- Już idę mamo! - krzyknęłam.

- No ja myślę! - krzyknęła i zaczęła się śmiać

- No to co dziś na obiad? - zapytał Emil

- Zobaczysz.- powiedziała mama

- Dlaczego zawsze o to pytasz? - zapytałam zirytowana

- Nie wiem. Po prostu to taki nawyk.

I rzeczywiście Emil zawsze o to pytał. To jest takie irytujące. No, ale to mój brat, co ja mogę zrobić? No właśnie... Nic.

- Mamo?

- Tak Angela?

- Idę dzisiaj z dziewczynami na miasto. Mogłabyś mi dać 200 złotych?

- Na co ci aż tyle?- zapytała zdziwiona

- Na nowe ubrania mamo

- No dobrze, ale ma być to na nowe ubrania, a nie na jakieś narkotyki czy alkohol. - zażartowała

- Tak, tak mamo. Ja i alkohol? I jeszcze gorsze.... Narkotyki? Od kiedy. Hahaha

- No ja cię tylko informuję. Hahaha

20 minut później, czyli tak około 15, mama dała mi te 200 złotych i poszłam na górę się przebrać. Ubrana poszłam do łazienki uczesać się i zrobić lekki makijaż.

- Mamo idę na miasto! - krzyknęłam

- Dobrze, ale bądź przed 20, bo będzie kolacja! - krzyknęła mama z kuchni

- Ok

Biegnąc na autobus wpadłam na jakiegoś chłopaka w ciemnych okularach.

- Ohhh..... Przepraszam. - przeprosiłam ledwo mówiąc, bo byłam tak zmęczona biegiem.

- Uważaj jak chodzisz mała... - odpowiedział zdenerwowany nieznajomy.

Uważałam ten głos za znajomy, ale nie mogłam skojarzyć skąd. Jednak nie myliłam się. Ten głos był dla mnie bardzo dobrze znajomy.