The Unseen Enemy (PUBLISHED under Ukiyoto Publishing)

Chapter 13

Time flies so fast,

I already know my past.

My tragic past.....

I can't do anything,

I need to accept everything.

Isang buwan na ang nakakalipas simula nang malaman ko ang katotohanan. Wala akong ginawa kundi ang magkulong sa loob ng akin silid. Ilang linggo rin bago humupa ang galit ko sa aking mga magulang. Pinatawad ko na rin si Klux kaya lang wala akong mukhang maihaharap sa kaniya.

I'm still on the process of moving on. Masakit man ay kailangan kong tanggapin. I am also thankful kase buo na ang aking pagkatao. Klux always send me messages but I am not replying on it. He also sent me a bouquet of white roses yesterday.

Ngayon ay kagagaling ko lang sa opisina and it's March 16,2020. May ilang pilipinong nagpositibo sa NCOV kaya naman sobrang pag-iingat ng ilan ngayon. Papunta akong mall para bumili ng ilang dress para sa summer.

Habang nasa kalagitnaan ako ng pagpili ng ilang dress ay biglang nagring ang phone ko. Tumatawag si Mommy.

"Mom?" sagot ko agad dito.

"Elle, where are you?!" parang may kung anong kaguluhan ang nangyayari sa opisina ngayon dahil sa sounds na naririning ko.

"Nasa mall po ako," I answered while looking at the dress infront of me.

"Go home right now! The president will be announcing the lockdown here in our country in just few minutes!" Wika ni Mommy bago patayin ang tawag.

Parang napako ako sa aking kinatatayuan dahil sa narinig. Hindi pa ako nahihimasmasan sa balita ni Mommy, a news just broke out and made everyone silent.

"Kakapasok lamang po ng balita, nagdeklara na po ang presidente ng Enhanced Community Quarantine o lockdown sa buong bansa. Para po maiwasan ang pagkalat ng NCOV, pinapayuhan po ang lahat ng mamamayang nasa labas pa na ngayon ay umuwi na."

And in just one snap ang mga tao ay nagpanic. Ang ilan ay bigla na lang tumakbo papalabas ng mall at ang iba ay may tinatawagan sa kanilang mga cellphone. While me? I am just standing here. Watching everyone running and panicking, some where even crying.

8:00 pm at the Lopez Mansion.......

"Should we start our own research for the cure?" tanong ko kina Mommy habang kami ay nasa opisina ni Daddy dito sa bahay.

Dad let out a heavy sigh while looking at the papers infront of him. Mom just massage her forehead.

"We need to wait for few months while the UN is still doing their research about this virus. I'm praying na sana hindi ito masyadong malala dahil napakaraming kababayan natin ang nawalan ng trabaho dahil sa lockdown na ito." Wika ni Mommy.

"Paano kung matagal pa bago nila malaman yung origin ng virus? The only thing we know is this is a new kind of corona virus and it's airborne..." I said while playing with my pen.

"Prayer. We need to pray na sana mabilis ang mangyayaring research." Mom said while holding her bible.

We prayed for everyone's safety. I just listened to the online meeting they did before going outside from the office. Hindi pa ako nakakapasok sa aking silid nang biglang tumunog ang aking phone.

Klux:

Can I please talk to you for a moment? I just need to tell you everything.......before I go in the frontline.

Klux:

I'm waiting here outside your house. Marie, Let's talk.

Hindi ko alam kung anong nangyari sa sinumpaan kong pangako na huwag siyang kausapin. I just found myself standing infront of him.

"How are you?" I asked him.

Instead of answering me, bigla siyang lumapit sa akin. He pulled me towards him and the next thing I know, our lips met. Nabigla ako sa bilis ng pangyayari, I think it lasted for 30 seconds. Nang magkahiwalay ang aming mga labi ay hindi ako makatingin sa kaniya ng diretso.

"I'm sorry........" bulong niya.

"A-ano nga ulit yong sasabihin mo?" nau-utal kong tanong.

"I missed you so much," wika niya.

I looked at him straight in the eye. All I can see is pain. Nagui-guilty ako. Parang may kung anong sumanib sa akin, I hugged him tight.

A familiar feeling. Parang ang tagal ko nang hindi naranasan ito. I feel pain and happiness.

Nasaktan man ako ng ilang beses dahil sa nangyari. Hindi ko maikukubli na hanggang ngayon ay mahal ko siya. I will not deny it.

Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kaniya. Nagulat na lamang ako nang makitang lumuluha siya. I wiped his tears using my thumb and gave him a small smile.

"I'm sorry, please forgive me. I'm such a jerk. I hate myself for leaving you." His voice is full of pain. "Hindi sana nangyari sa'yo yon. I'm a jerk. Slap me Elle i deserve it!"

I shook my head. "I already forgive you, Jeff." Wika ko.

He looked at me with wide eyes. Parang hindi siya makapaniwala sa aking sinabi.

"T-thank you." He whispered before wiping his tears.

"A cry baby....still" natatawang wika ko.

"And I wish I'm still your baby," saad niya na nagpatigil sa akin.

"Lockdown pero dumayo ka pa dito..." nagtatakang wika ko.

He get something inside his car. He handed me a box kaya napatingin ako sa kaniya.

"What is this?" I asked and was about to open it but he stopped me.

"Open that tomorrow." Klux said. " Ibibigay ko lang talaga yan and I think---" hindi na niya natapos pa ang kaniyang sasabihin nang biglang magring ang kanyang phone.

"Doc? Ah okay po. I understand. I'll be there in just few minutes."

Rinig kong wika niya. I am just staring at him the whole time. He sighed when he looked at me.

"You need to go?" tanong ko.

"Yes, I'll talk to you again after my shift if I had the chance. This is not a good bye." Wika niya.

"Be safe..." iyan lang ang tanging nasabi ko.

He hugged me for the last time. I stayed in his arm for a few moments. I wish we can stay like this forever. Bago siya umalis ay ngumiti muna siya sa akin.

Kumaway ako sa kaniya pag-alis ng kaniyang sasakyan. Ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ay bumagsak na. Kinakabahan ako sa mga maaring mangyari.

"Keep safe, my love." Wika ko kahit alam kong hindi na niya maririnig.

____________________________________________________________________________________

Enjoy reading. Next chapter will be Klux's PoV na. Hanggang sa ending siguro hihi. Keep safe!