The Unseen Enemy (PUBLISHED under Ukiyoto Publishing)

Chapter 7

Nakatulala lang ako ngayon sa mga naglalarong bata na kakatapos lang ma-inject'n. Buti pa ang mga batang 'to sobrang saya at inosente lang. Napalingon ako sa grupo ng mga nurse na nagtatawanan habang nakikipagkwentuhan sa ilang sundalo. Kwentuhan ba o lampungan? Char.

"Elle-girl!!!" napabaling sa kabilang direksiyon, si Stephanie.

Kumaway siya sa akin kaya kumaway din ako sa kaniya. Ilang araw na din pala kami dito at sa susunod na linggo ay kailangan ko nang umalis. Pasko na next month at hanggang ngayon ay wala pa rin akong naalala bukod sa lalaking palaging sumusulpot sa utak ko na walang mukha. Last night, i dreamt about something, it's a date July 23,2017. Ewan ko kung ano iyon pero ang weird paulit-ulit itong nagpapakita.

"Soda," napalingon ako kay Imeebhel Estavillo, isa sa mga empleyado ng aming company. We become close to each other dahil siya ang cook namin at tumutulong ako sa kaniya.

"Thank you," wika ko at inabot ang binibigay niyang soda.

"May problema ba?" tanong niya at umupo sa tabi ko. Sabay naman kaming napalingon kay Steph na umupo sa harap namin.

"Ano yan chismis? Spill it up!" masayang wika nito.

"Wala," ngumiti ako sa kanilang pareho. "It's weird as in sobra." Patuloy ko pa.

"Ano?" halos sabay pa nilang tanong. Should i tell them? They're my friends, anyway.

"There's this guy who always call me 'love' and he's always keep on appearing on my dreams pero hindi ko maaninag ang kaniyang mukha. Last night i dreamed about July 23,2017. Pero hindi ko alam kung ano iyon." Paliwanag ko sa kanila. "Steph, you're my bestfriend right? Do you know something about it?" tanong ko.

I saw her glazing eyes staring on something. Titignan ko rin sana ito pero bigla siyang nagsalita.

"I don't know. It's my last day noon dito sa Pilipinas and the next day my flight saktong boarding na ako noon they called me about you in coma. No one know the real reason why.....and the guy," napatingin siya sa suot niyang relo. "Stop thinking about him, you'll just hurt yourself—i mean sasakit lang ang ulo mo."

Ngumiti lamang ako sa kaniya. Tama siya, i will not force my self to remember that thing. I bid my goodbyes to them and head to my mini office. Saktong bubuksan ko sana ang pinto nang biglang bumukas ito. Halatang gulat ang babae sa akin so i just smile to her. Papasok na sana ako nang bigla niya akong tawagin.

"W-wait!"

"Yes? Miss??" mahinahon kong wika.

"Sorry..." naluluha niyang wika. Huh?

"Pardon? Sorry for what? If it's because of the door, okay lang yun. It's not a big deal." I smiled to her. Magsasalita pa sana siya nang bigla siyang hilain ni Ali.

"Apologies, Ms. Lopez but i need to talk to Dr. Jemica Llanes." He bowed to me before pulling the girl out of my sight. Weirdos.

Umiling na lang ako at pumasok sa loob. I opened my phone to browse for emails. Saktong wala namang importante doon bukod sa party invitations kaya inopen ko muna ang aking IG. I tried to stalk Alistair and i accidentally clicked on that Jemica Llanes's account. Micallanes.

I saw some pictures of her on during her weddig day with a guy named Alexander Llanes, a lawyer. Ay wow, jackpot si ateng. I also saw her pic with her fellow doctors kasama si Klux. Nice. Bakit parang hindi ko siya bet?

Napaangat ako ng tingin nang biglang bumukas ang pintuan. Si Klux. Ilang araw na din mula ang huli kaming magka-usap. I smiled on him nang makitang nakatitig ito sa akin.