The Unseen Enemy (PUBLISHED under Ukiyoto Publishing)

Chapter 15

"May mga kailangan ka pa ba dito?" tanong sa akin ni Dra. Flores.

"My black box, nasa ilalim ng table sa office." Wika ko sa kaniya.

I'm currently here sa isang isolated room. This is the room na kahit kailan hindi ko nais pasukin. Pero wala na akong magagawa.

"Okay," Dra. Flores went out from the room to get the things that I need.

I also told them na ako na lang ang mag-aasikaso sa aking sarili. They just ignored me. Mabuti na lang at mukhang hindi naman ako mababagot dito dahil may T.V at internet connection.

Sinabi ko na rin kina-Mommy ang nangyari and the only thing she does is to cry. Hindi ko din siya masisi na ganun ang kaniyang reaction dahil ako rin naman ang may kasalanan. Sana nag-ingat pa ako lalo.

Si Stacey at ang kaniyang kaibigan na si Dra.Flores ay walang nagawa kundi ang bumalik pansamantala dito sa CM dahil kulang ang mga doctor. Tatlo kaming nagpositibo sa swab test na ginawa.

Hindi pa rin mawala sa utak ko ang reaction ni Marie nang sabihin ko sa kaniya ito. She cried so hard that's why I needed to cut the call. I hate hearing her cries. Damn! Nasaktan ko na naman siya.

"Heto na, doc."

I shifted my gaze to Dra. Flores's direction. She put the box on the top of the bed.

"Thank you,"

"Pagaling ka Kuya Jeff ha? Attend ka pa sa kasal ko," naluluhang wika nito.

I tried to stop myself from tearing up. Parang kapatid ko na rin kase ito eh. Bestfriend siya ni Stacey kaya kapati dna rin ang turing ko sa kaniya.

"Kasal agad? May gusto bang magpakasal sa iyo?" biro ko sa kaniya.

"Bwiset ka. Bye na nga." She left the room.

Bumuntong hininga na lamang ako at naupo sa kama. I looked at the box and hold it. Binuksan ko ito, this box contains some pictures of me and Marie from day 1 till the day of her accident.

That accident na naging dahilan ng pagkalimot niya sa lahat, sa akin. Sinisi ko noon ang aking sarili dahil sa nangyari. Parang hindi ko na gustong magpagamot pa noon.

The moment I heard the news about her accident.......I almost killed myself.

*********

The day of Mirielle's Accident

Jeff's PoV

Nandito ako ngayon sa kotse pinapanood si Jemica na maghintay sa pagdating ni Marie. I have my plans. Tumunog bigla ang aking telepono kaya kinuha ko muna ito mula sa aking bulsa. It's Mica calling.

"Chua, anong gagawin ko?" iritang tanong nito.

"Tell her nabuntis kita." Deretsong wika ko.

"Gago ka ba? Doctor ka pero hindi matino mga iniisip mo." Mariing wika niya sa akin.

Napasapo na lamang ako sa aking noo. Wala na akong ibang maisip na rason. Napanood ko ito sa isang drama. And I think it works everytime. Fvck.

"Can you just please do it, Hernandez?" inis kong wika.

"Baliw ka ba? Masasaktan siy—"

Biglang naputol ang tawag kaya napalingon ako sa loob ng restaurant. My hands started trembling when I saw Marie talking to Mica. Napapikit na lamang ako nang makita ko ang pagdapo ng palad ni Marie sa pisngi ni Mica.

Makalipas ang ilang minuto ay nagring na ang aking cellphone. I answered Mica's call.

"Inutil ka!" nailayo ko kaagad ang telepono sa aking tainga.

"What?"

"Bayaran mo itong dress ko! Mahal to!" napalingon ako nang may kumatok sa bintana ng aking sasakyan.

Jemica is soaking wet. Did Marie just spill a water on her?

"Ano? Hindi mo siya susundan? Pag may mangyaring masama sa kaniya sa daan!" she even kick my door before entering her car.

I dialed Marie's number while my hands are still shaking. Taimtim kong hinihiling na sana sagutin niya. Shit she's not answering.

To My Love:

Let's meet at our usual spot.

After sending the message to her nagdrive na ako patungo doon. I nearly bumped into something. Halos liparin na ng sasakyan ko ang daan patungo sa Tagaytay.

Nang makarating na ako sa burol kung saan ko siya unang dinala at kung saan kami palaging nagpupunta ay doon na nagsimula akong humagulgol. I'm such a jerk. Sana sinabi ko na lang sa kaniya ang katotohanan. Damn it.

I heard a car stopped. That's probably her. I immediately wiped my tears and calm myself. Shit lang talagang luha ito. Pagkaharap ko sa kaniyang gawi ay napansin ko kaagad ang kaniyang mukhang walang ekspresyon.

"Y-you came." Mahinang wika ko.

"Nung una pinatawad kita. Remember sinabi ko sayo noon na kapag naulit pa ito. Tapos na tayo." Madiin niyang sabi.

"I'm sorry hindi ko sinasadya." I tried to calm myself. I don't want her to see me crying because of my stupid act.

"I don't want to let you go Klux," wika niya. Napaangat ang tingin ko sa kaniya. I was about to talk when she said something. "But there's a child who need you."

Hindi ako makapagsalita nang bigla siyang naupo sa damuhan at humagulgol. Lumuhod ako sa harap niya at niyakap siya ng mahigpit. I will miss this.

"Let's end this...." Her words are just like knife. She fall for my stupidity. Damn it.

"I love you." Bulong ko sa kaniya habang nasa bisig ko siya. I will miss her.

"I loved you..." mahinang sambit niya bago kumawala sa akin.

I smiled at her for the last time before turning around and walk away. Gustong gusto kong lumingon kaso kapag ginawa ko iyon ay hindi ko na siya iwan pa. Pagkadating ko sa sasakyan ay saktong may tumawag.

"Mom..." hindi ko na napigilan pang-umiyak pagsagot ko ng tawag ng aking ina. "I lost her..."

"Shhh...you can still get her my love. Pagkatapos ng operasyon mo.." pagpapatahan niya sa akin.

"Mom what if ayaw na niya?"

"Son. If siya na ang nakadestined sa iyo. Gagawa ang tadhana ng paraan para muli kayong magtagpo." Mom said in a soft tone. "Umuwi ka na at baka malate pa tayo sa flight."

After that she ended the call. I looked back at Marie for the last time. She's just sitting there and looking at her hand.

"I will come back at you. I love you my love........."