The Unseen Enemy (PUBLISHED under Ukiyoto Publishing)

Chapter 14

"Code blue!"

"May new patient na naman!"

"Paging Dr. Alquestra to proceed at the emergency room now!"

Halos abala ang lahat sa mga nagsisidatingan na pasyente ngayon. Wala ni isang doctor o nurse ang makikita mong nakaupo lang diyan nagpapahinga. We are facing a pandemic right now, at kada araw ay dumadami ang nagpopositibo. Isang buwan na din mula ng magdeklara ang presidente ng lockdown para maiwasan ang pagkalat ng virus pero bakit parang mas lumala?

"Dr. Chua! Code blue! Yung patient sa room 010!" sigaw nung nurse sa akin.

Patakbo kaming nagtungo sa silid kung nasaan ang nasabing pasyente. We tried our best to revive the patient but I think his time has come. Tumingin ako sa aking relo.

"Time of death, 7:15 p.m." malumanay na wika ko.

Another NCOV victim has passed away. Sobrang sakit lang dahil 10 years old palang siya. He is the 3rd patient who passed away today. Simula noong nakaraang linggo ay mahigit 15 patients na ang nawala. Our 1st hospital building turned into a NCOV facility. Wala kang ibang makikita sa building na ito kundi mga taong naka-PPE lang.

Kalmado akong lumabas sa kwartong iyon habang pinipigilan ang aking mga luha. Simula noong ako'y isang naging ganap na doktor ay wala pang namamatay na pasyente ko. Ngayon lang na may pandemya. Napasakit na bigkasin ang mga katagang Time of death bilang isang doktor.

"Doc, ako muna. Pahinga po muna kayo." Wika sa akin ni Dra. Castro.

"Thank you, be safe." Ngumiti ako kahit alam kong hindi niya ito makikita dahil sa facemask na nakaharang sa aking bibig.

She just gave me a thumbs up before walking away. Dumeretso naman ako sa aming quarters at tinanggal ang PPE na nakasuot sa akin. Dumeretso ako sa banyo at naligo upang masigurong malinis ang aking katawan. Pagkatapos ay nagbihis ako at lumabas ng silid na iyon, dumeretso ako sa backdoor kung saan ay naroon ang nakaabang na magsa-sanitize sa aming mga empleyadong lalabas ng hospital building.

I went to the main building of the hospital para makapagpahinga sa aking opisina. May ilang taong umiiwas o bigla-bigla na lang magi-spray ng alcohol kapag napapadaan kaming mga doctor na galing sa building na iyon. Napapailing na lamang ako at lihim na naiinis dahil sa kanilang mga inaasta.

Ganito ang buhay naming mga frontliners. We experienced discrimination from the people around us. I know takot lang sila na baka carrier kami ng virus at baka sila ay mahawa. But we don't deserve this kind of treatment. We deserve to be respected also, buhay namin ang nakataya para sa inyong mga kaligtasan.

Pagkapasok ko pa lang sa opisina ay sumalampak na kaagad ako sa sofa. Palaging dito ako natutulog dahil hindi ko gustong umuwi sa takot na baka matakot lang ang mga tao sa bahay. Ipinikit ko saglit ang aking mga mata habang iniisip ang mga taong nagpapatatag sa akin sa labang ito.

I wonder if what she's doing right now. Simula nang magpaalam ako noong gabing iyon ay hindi ko maiwasang maalala ang aming mga pinagdaanang pagsubok. I miss her. I opened my eyes and get my phone. I stared at the picture of her laughing while playing with the children in Cagayan. I secretly took it.

She's the girl I want to marry. Sana nga lang ay hindi na lang ako nagkaroon ng sakit noon. Sana nga lang ay hindi ko siya iniwan noon. Kung hindi lang dumating sa buhay namin ang mga pagsubok na iyon ay baka kasal na kami.

My phone suddenly ring. My sister Stacey is calling. Simula noong araw ng party at pagyakap niya kay Marie ay hindi na siya tumawag at nagpakita sa akin. I miss this little brat.

"Rvynz," sagot ko sa kanyang tawag.

"Kuya, sorry na? Bati na kase tayo! Ilang buwan na din yon."

Pinipigilan ko ang aking sarili sa pagtawa. I can imagine her playing something while talking to me right now.

"Kuya! Please? Libre kita ng food. Kuya please? Love you! Bati na tayo kase,"

"Libre mo ko ng pizza at milktea?" tanong ko.

"Oo! Orderin ko na! Hawaiian pizza and taro milktea, 50% sugar."

Sasagot pa lang sana ako na 'wag na kaso she ended the call right away. Hindi naman ako galit sa kaniya. Nasigawan ko lang siya noon dahil sa takot na baka kung may anong mangyari kay Marie. I know na kapag pinuwersa mong makaalala ang taong may amnesia ay baka mabigla siya at mas lalong lumala ang sitwasyon.

My body stiffened when I saw Rvynz hugged Marie. I was about to grab her arms when she suddenly speak.

"Ate! I miss you! Akala ko hindi na kayo magkakabalikan ni Kuya Jeff!" sigaw niya.

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig habang pinapanood ang pagkunot ng noo ni Marie. Hindi ko alam ang gagawin ko. Aamin na ba ako? Hihingi ng tawad o ano?

"I am your e-ex?" hindi makapaniwalang tanong niya pero naluluhana ito.

"I'm s-sorry. L-let me explain," I tried to hold her hands but she stepped back.

"Y-you hide this f-from me?" naguguluhang tanong niya. "Why?!why?!" sigaw niya habang lumuluha.

We caught the attention of our parents who's just a meter away from us. I saw Tito Martin and Tita Meredith running towards us, pati na rin sina Mommy at Daddy.

"Mirielle. Le---" her Dad tried to calm her down.

"Stop! Why did you hide this from me?!" sigaw niya bago tumakbo papalayo.

Sumunod sa kaniya ang kaniyang mga magulang. I don't know what to do, susund na sana ako nang biglang higitin ni Mommy ang aking braso. Napatingin ako sa kaniya at umiling siya sa akin.

Alam ko ang ibig sabihin 'non. It'll just make the situation worse. Napalingon ako kay Rvynz na pinapagalitan ni Veronica, bestfriend niya.

"I told you! Nagka-amnesia siya! Goodness Stacey!" naiiling na wika ni Nica.

"Stacey! Alam mo naman pala?! Why didn't you stop yourself?!" my jaw clenched habang tinitignan ang aking kapatid.

"Kuya, akala ko okay na siya..." naiiyak na wika nito.

"Damn it! Stacey Rvynz, you're a fvcking doctor yet you didn't think twice before doing that?!" sigaw ko bago umalis doon.

Napamulat na lang ako nang may kumatok sa pintuan ng aking silid. Nagulat ako nang makita ang isang delivery guy na may hawak na pizza at dalawang milktea. I asked him kung bayad na ba iyon at tumango naman siya. I just ate the food before going back to sleep.

Nagising na lamang ako nang marinig ang tunog ng aking cellphone. Someone's calling. I thought it's Marie but no, it's Dra. Castro.

"Hello, Doc." Sagot ko.

"Dr. Chua...the test results are out."

Bigla akong nakaramdam ng kaba. The tone of her voice is a hint na may hindi magandang balita.

"W-what is it?" tanong ko.

"3 doctors are tested positive....and you are one of them."

Napatay ko kaagad ang tawag. This can't be. I—shit, I can't stop myself from crying. Is this my end? Habang umiiyak ay naiisip ko ang mga nangyari noong nagkakhiwalay kami ni Marie. I need to fight this gaya ng ginawa ko noon.

I get my phone back and dialed her number. I hope she answer.

"Klux?" rinig kong sagot niya.

"Ell—Marie. I have something to tell." I tried to calm my voice.

"If hihingi ka na naman ng sorry, duh. What is it?"

"I got tested positive on the virus,"