Hyunjin çalan telefonunu hızla açtı, dakikalardır çalıyordu çünkü. "Efendim hyung?" Masasındaki dosyayı kapatırken söyledi. Karşıdan Changbin'in sesi duyuldu.
"Böyle mi açılır telefon man kafa." Kısa bir süre homurdandığı sırada Hyunjin yüzüne yayılan neşeli gülücüğe engel olamadı. "Her neyse velet,"
Eline kalemini aldı ve önündeki kağıda çizim yapmaya başladı. "Yerleşebildin mi güzelce? Hastan var mıydı hiç bugün?"
Hyunjin başını sallarken sağındaki camdan dışarı baktı. Kış geliyordu, ve Hyunjin kışa bayılırdı. "Hmm yerleştim yerleştim, üç kişi vardı. Rahattım yani,"
Karşıdan onaylanan mırıltılar duyunca gülümsemesi genişledi. "Ee bugün ne yapıyorsunuz? Var mı bir programınız?"
"Hmm, aslında Hyunjin," Sesindeki gerginlik kendini belli edince bedenini dikleştirdi Hyunjin. Elindeki kalemi bırakarak dudaklarını ısırdı. Bir şey söylemeden bekledi Changbin'in konuşmasını. "Chris hyung gelmiş,"
Hyunjin hızlanan nefeslerine engel olmaya çalıştı. Sessiz kaldığı sırada dudaklarındaki metalik kan tadını hissetti. Parmağını dudağına bastırdığında tenine değen kanıyla hızla masadaki peçeteye uzandı. Changbin ise küçük olanın hassas olduğu konuyu bildiği için biraz daha sessiz kalarak bekledi.
"Eskisi gibi toplanmamızı istiyor." Hyunjin yanan gözlerine engel olamadı. Dudağına bastırdığı peçeteyi çekerek geriye yaslandı ve dışarı baktı tekrar. Telefon hâlâ kulağındaydı.
Her akşam televizyonda onu görüyordu zaten. Kore'de fazlaca izlenen bir kanalda haber spikeriydi Felix. Her ne kadar değiştirse de kanalı, bir şekilde yeniden ona geliyordu. Ayrıldıklarında kahverengi olan saçları sarı olmuştu. Ona öyle yakışmıştı ki... Her an hayran olmaktan alıkoyamıyordu kendini.
Hâlâ kendine gelmiş değildi öyle bırakılıp gittiğinden bu yana. Fakat, kalbindeki sıcaklık soğumadan tutunmaya devam etmişti ona. Güzeli her zaman ayrı bir yerdeydi onun için.
Zorla gülümsemeye çalışarak derin bir nefes aldı. "Ne güzel, gidin işte."
Changbin anlamıştı birkaç saniye sessizlikte neler olduğunu. Aslında söylemek istememişti ama Chris rica etmişti. "Hyunjin,"
Hyunjin oturdu sandalyeden kalkarak trençkotunu eline aldı. "Hyung, gelemem biliyorsun." Sesi kararlı ve bir o kadar da kırılgandı. Changbin'in sıkıntıyla bir nefes aldığını duydu.
"Benim için sıkma kendini. Hastaymış dersin ya da üşütmüş falan. Gelemem hyung."
Büyük olan sıkıntıyla derin bir nefes daha aldı. "Hyunjin, sen de küçücük bir hatırım varsa... Lütfen."
"Neden?" Elindeki trençkotu sıktı istemeyerek. "Neden gelmemi istiyorsun hyung? O da orada olacak. Bunu sen de biliyorsun. Sence ben onu görmeyi tekrar kaldırabilir miyim? Hm?"
Changbin başını salladı sakince. "Tamam, üzgünüm. Ne istiyorsan o olsun." Sesi oldukça yumuşaktı. "İstediğin bir şey olursa beni arıyorsun tamam mı?"
Hyunjin gözünü yakan yaşı tutmak için büyük bir savaş içine girmişti o anda. Adını duymak, onu bir kere daha görecek olmanın verdiği his bile tüylerini diken diken ediyordu.
"Tamam." Büyük olanın bir şey söylemesine izin vermeden kapattı telefonu. Konuşma daha da uzarsa duygu patlaması yaşayacağını biliyordu. Elindeki telefonu cebine attı.
Bileğindeki ince, gümüş zincire çevirdi gözlerini. Birkaç saniye takılı kaldı. En güzel anılarının başlangıcıydı bu zincir. En kötü anılarının ise sonu olmuştu.
Bakışlarını bileğinden çekmeden diğer eliyle kilidini açarak sıyırdı bileğinden ince zinciri. Masasının üzerine koyduktan sonra üzerine geçirdi trençkotunu. Arkasına bakmadan kapısını açarak çıktı odadan.
Unutması gereken birçok anı vardı.
***
ben geldimmmm🥳
öncelikle söyleyeyim angst değil🥰
kendime engel olamıyorum, hyunlix beni sayamadığım kadar vurdu..💘💘
umarım seversinizz,🥺yorumlarınız benim için önemli olan tek şeeeyyy🥺
ilk bölümü biraz kısa tutmak istedim, sonraki bölümler biraz daha uzun olacak, sizleri seviyorumm💘 ikinci bölümümüzde görüşelimmm🤟🏼🔮
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
