Princess Chelsea- the cigarette duet.
-
"Burada kalabiliriz. Babam dahil kimse burayı bilmez, dava için en güvenli yer burası." Dedim.
Başını sallayarak onayladı ve etrafa bakınmaya başladı.
"Güvenlik kamerası görüntülerine bakmalıyız, denedim izin olmadan vermiyorlar ama sen savcısın, verirler. Ardından kliniğine gitmeliyiz, sonra-"
"Hey, sakin ol hepsini yapacağız." Dedi omzumu sıkarak. Başımı sallayıp derin nefes aldım.
"E, buranın hikayesi ne?" Dedi kafamı dağıtmam için, fakat benim hayatımdaki her bir detay annemi ilgilendiriyor ve canımı yakıyordu.
"On altı yaşlarımdayken bir gece anneme insanlardan uzakta küçük bir evimin olmasını istediğimi, üzgün olduğum vakitlerde orada birlikte kafa dinleyebileceğimizi ve bunum eğlenceli olabileceğini söyledim. Ertesi gün bu evi aldı, dokuz yıl boyunca neredeyse her hafta buraya gelip, kutu ve kart oyunları oynadık. İçeri girmeden evvel dertlerimizi kapıda bırakırdık. Bu evin bana iyi geldiğine inandım hep, şimdi fark ediyorum ki bana iyi gelen bu ev değil, annemle bu evde olmakmış."
Başını yere eğdi, saçları önüne düştü, böyle ne de güzel olduğunu düşündüm.
"Kimsesiz olmanın yaşı yokmuş, savcı hanım. Yirmi beş yaşımdayım ama beş yaşındaki bir çocuk kadar çaresiz hissediyorum." Diye ekledim.
"Kimsesiz değilsin, Dila." Dedi. Söyleyecek çok şeyi varmış gibiydi ama bununla yetindi.
İşe koyulduk. Aradan üç gün geçti. Şüphelilerin listesini yaptık, hepsinin fotoğraflarını çıkartıp duvara yapıştırdık. Kameraları, telefon kayıtlarını inceledik gecegündüz.
"Babandan neden şüpheleniyorsun? İyi bir evlilikleri olduğunu söylemiştin." Dedi.
"Annemin dahil olduğu her şey iyidir." Dedim. "Babam o gün şirketten iki saat erken çıktı ama nerde olduğunu söylemiyor. Biz bulmalıyız." Dedim saçlarımı geriye atarak.
"Tamam, sen babanı takip et, ben de klinikteki çalışanlarla konuşmaya gideyim. Belki bir şey biliyorlardır."
Başımla onayladım,"Sağ ol, her şey için." Dedim.
Gülümsedi, "Yarım saatte bir ara ve gelişmelerden haberdar et. Ben çıkıyorum, dikkat et." Dedi.
"Tamam." Dedim.
Mısra gittikten sonra bir süre ayakta durup kapıyı izledim, daha doğrusu düşündüm.
Katil profosyenel ama annemi yeterince tanımıyor ve elinde bir koz var, zor kullanmadan anneme kendini astırmış. Ne için? O gün annem beni neden çağırdı? Ne söyleyecekti?
Babam baş şüpheliydi ama mantığa uymayam detaylar vardı. Babam, annemin menekşe sevmediğini bilirdi fakat mektupta menekşe var, katil nedenini anlamamış olacak ki yazmasına izin vermiş.
Birini öldürecek ve ardından not bırakacak olsaydım, her detayı incelerdim. O da öyle yaptı ama menekşeyi hesaba katamadı.
Biraz daha düşünürsem kafamın gövdemi terk edeceğini fark edince ceketimi anahtarları alıp evden çıktım. Şirkete doğru yola koyuldum.
Siz: Yoldayım, eve dönene kadar peşinde olacağım, geç kalabilirim. Dolapta yemek var.
Savcı hanım: Kendime bakabilirim :)
Savcı hanım: bir şey öğrenirsen ara. Klinkten sonra temizlik çalışanlarıyla görüşeceğim.
Siz: Görüşürüz.
