Koi No Yokan

🖤1🖤

Seungmin
Çok canım yanıyordu, insanların benden kaçtığını bilmek beni mahvediyordu. Hakkımda her tarafta yayılan dedikodular beni ölüme sürüklüyordu. Bıkmıştım her gün aynı hakaretlerden, aynı zorluklardan. Ben sadece rahatlık istiyordum, çok olmasına gerek yoktu arkadaşım olsaydı birkaç tane. Bana destek olabilecek 2-3 kişi olsaydı, bunlar benim gibi birine fazlaydı sanırım.

Ailem çok sıradan bir aileydi birbirlerini sever, saygı duyarlardı. Onlar ruh eşi sembolü olmayanlardandı, benim aksime. Ama bu onlar için önemli değildi çünkü birbirlerini seviyorlardı. Bana sevgilerini eksik etmezlerdi, bu yönden şanslıydım sanırım. Okul mu? Okulum tam bir faciaydı, bir yıl öncesine kadar normaldi...

Voleybol takımındaydım, çok göze çarpan biri değildim. Özgüvenim eksik olduğu için yalnız oynadığım kadar iyi değildim takımda. Bu yüzden sıradan biri gibi göze batmayan biriydim. Ta ki soyunma odasında olanlara kadar. Dedim ya göze batmıyorum diye sanırım bu takım arkadaşlarımında gözüne batmayacağım anlamına gelmiyormuş. Benden nefret edenler bile varmış meğerse. Beni köşeye çekip ayağa dahi kalkamayacak şekile kadar dövdüler. Neden olduğunu asla bilmiyordum, kime ne yapmıştım ben. Canım yanıyordu, çok yanıyordu.

Onlar bana vurdukça inleyerek ağlıyordum. Onlar... Onlar... Benim sesimin üstünde oynayıp bunu bir başka şeye çevirmişlerdi. Dilim dönmüyordu bile buna, onlar bunu yatak kaseti gibi kullanmışlardı. Ben daha ismini demeye utanıp yatak kaseti diyordum...
İnsanlar benden iğrenmeye başlamışlardı, takımdan çıkmamı isteyenler yüzünden takımdan da ayrılmıştım. Bu süreçte yanımda arkadaşım dediğim kişiler bile bana inanmamış yanımdan gitmişlerdi...

Yalnızdım...

Buna mahkumdum ben.
Bazıları bana pis tekliflerle yaklaşıyor, okulda bana temas etmeye çalışıyorlardı. Her şey üstüme gelmeye devam ediyordu. Bir gram yaşama isteğim bile yoktu. Artık her şeyi bitirmek istiyordum. Okulun bahçesinde gizli bölgem diye saydığım yere gittim. Hıçkırarak ağlıyordum, sevdiğim hiçbir şeyi yapamazdım, arkadaşım olmazdı. Kimse bana pis emeller dışında yaklaşmazdı.

Ben bölgemde ağlarken çok şaşıracağım bir şey oldu. Buraya biri gelmişti, oysa burayı kimse bilmiyordu. Bilseler beni burda da rahat bırakmazlardı ki. Çok korkmuştum sonunda burayı da mı bulmuşlardı. Hıçkırık seslerim daha da arttı, gördüğüm kişi uzun sarı saçlı, yeni ögrenci idi...

Yeni dediğime bakmayın 1-2 aydır bu okuldaydı, hatta yapılan seçmeler ile geçen hafta basketbol takımının kaptanı olmuştu. Unutmadan kendisi ile 6 kişi yi daha yanında getirmişti. Bir anda okula yeni diyeceğim 7 kişi gelmişti. Yanıma geldi "Neden ağlıyorsun bir şey mi oldu?" diye sordu. Yüzüne aptalca baktım, bana sorduğu soru ne kadar saçmaydı. Şuan bana bakarak tiksinmesi gerekirdi. Ağla buna mahkumsun demeliydi. Ama o bana ne olduğunu sormuştu, ilk kez bir insan beni uzun süreden sonra merak etmişti. İçten ya da değil biri beni merak etmişti...

Hıçkırarak ağlamaya başladım. "Hey ne olduğunu bilmiyorum ama nolur ağlama. Değer mi kendini yıpratmana, her neyse kendini üzen illa düzelir. Kendini üzme hm? Değmez bak..." demişti. Geçer miydi cidden, biter miydi aylardır süren çilem. Nasıl bitsin ki, insanlar böyleyken ben bu okuldan gitmedikçe nasıl bitecekti. Başımı iki yana salladım, "Düzelmez..." fısıltı ile sadece bunu diyebildim. Tükeniyordum aylardır çökmüştüm. Sembolümün umut veren turuncu rengi bile beni mutlu edemiyordu...

Fısıltıma cevap verdi, "Düzelir, her şey illa düzelir. Ucunda ölüm olmadığı sürece her şey düzeltilebilir..." artık dayanamıyordum. "Ne düzelir söylesene, ne düzelir? İnsanlar bana oruspu muamelesi yapıyor, en sevdiğim spordan yalanlarla uzaklaştırıldım. İnsanlar benim dayak yediğim anların sesini sevişme sesi sanıyor. Ne düzelir ha ne düzelir? Bir tane bile arkadaşım yok, tükendim ben bittim artık. Yoruldum, yaslanacak kimsem yok aileme bile yansıtamıyorum olanları. Ne düzelecek söyle, kimsesiz bir şekilde okulda itilip kakılmak kolay mı..." dediklerime karşı şaşırmıştı. "Ne oldu, olayları sende biliyorsun değil mi sonuçta iki ayda her şeyi öğrenmişsindir. Sırf beni dış görünüşümü bilmediğin için yanıma geldin, eğer o anlatılan Seungmin olduğumu bilseydin yanımı bırak buraya bile gelmezdin." her şey patlak veriyordu artık.

Seungmin 🖤

Hyunjin 💛