Summer ( Season Series 1)

Chapter 37

Chapter 37

Ilang minuto kaming nanatiling tahimik. Wala ni isa ang balak magsalita. Hanggang ngayon sumisikip pa rin ang dibdib ko. He just rejected me, and I understand it. Hindi ako dapat maging mahina sa harapan niya. Sinabi ko lang ang nararamdaman ko dahil hindi na kaya ng puso kong itago ito.

Years is enough to love him secretly. Now that I confessed my love for him, he rejected me. And I shouldn't mad at him dahil wala siyang kasalanan kahit ang mahal nito.

Tinanong ko siya kanina kung si Spring ba ngunit hindi. Ibang tao ang tinutukoy niya at hindi ang kapatid ko. Dahil doon nakahinga ako ng maluwag. Tinanong ko rin siya tungkol sa babae. At first, he's hesistant to talk about it but eventually, wala siyang nagawa kung hindi ang sabihin ito sa 'kin.

Kita ko sa mga mata niya ang kinang habang nagkukuwento siya. He's like this when talking about Spring. Ang pinagkaiba nga lang, kitang-kita ko ang saya sa mga mata niya at pagkinang nito.

He's really in love.

The girl was lucky to have him.

Kahit na sunod-sunod ang pag sakit ng puso ko, dinadaan ko na lang sa tawa ang mga ito sa tuwing may sinasabi siyang nakakatawa. Ayokong nakikita niya akong nasasaktan. Hindi ko kakayanin.

Is this what love being? Feeling the pain when got rejected, feeling the pain because it hurts, feeling the pain to be stronger. I'll just hide this pain and sadness that I've been feeling for him not to noticed it.

My love for him did not die, it was just hiding all along. I want to forget about this pain. I want to forget how the world be so cruel and unfair. Kahit ipagdasal ko na sana ako na lang, ako na lang sana ang mahal niya. Kahit turuan ko ang puso niya na mahalin ako. Ngunit alam kong imposibleng mangyari ang bagay na 'yon.

"Kaya lang, masyadong matigas ang puso niya," umiiling na litanya nito habang nakatanaw na sa kalangitan.

I smiled a bit. "Ligawan mo kasi," tanging sagot ko.

He pouted even he is in side view. "Kahit naman nililigawan ko, wala pa ring effect. But I won't get tired. Sooner or later, I'll be able to call her mine."

I want to forget how my heart recognize him. Every single bit of him. Ngunit mahirap limutin ang taong kagaya niya. Kung kaya naman, ang swerte nung babae kapag sinagot niya ang lalaking 'to but at the same time dangerous.

"Does she know that you were an agent?" I asked, tinukod ko ang mga kamay sa blanket at tumingala sa kalangitan.

Some people love night because of its beautiful nature. But for me, I don't love it. Saksi ang buwan sa mga araw na wala akong makakapitan. Saksi ang buwan kung gaano naging malupit sa akin ang mundo. Ang mga bagay na hindi ko dapat nararanasan.

"No. I have still mission to finished before I get resigned," sagot nito.

"What if she knew? Iiwan mo ba ang grupo?"

Hindi siya nakaimik sa tanong ko. Oo nga, paano kung nalaman niya ang tunay nitong pagkatao? Iiwan ba niya kami na grupo niya para sa babae? Iiwan niya ang mga kaibigan niya ng ilang taon para sa kanya?

Can he sacrifice our friendship to the woman he loves?

"Let's go. Ihahatid na kita," pag-iiba niya ng topic.

Napabuntong hininga na lang ako saka tumayo at tinupi ang blanket. Tahimik lang siya habang nag-aayos kaya malakas ko siyang hinampas nito.

"Ouch! Problema mo?"

I mimicked him. "Ouch! Problema mo?" Inirapan niya lang ako kaya pinatong ko ang braso ko sa balikat niya at tinuro ang kalangitan.

"If you ever leave our group, it's okay, though. Maiintindihan 'yon ng mga tukmol. Baka nga gayahin ka pa nila, e," pang-aasar ko saka bahagya nang lumayo.