'Bunu her kim okursa: umarım ölürüm. Artık bu hayatı yaşayamam: felçli bacaklarım beni değersiz kılıyordu ve kazadan beri kendimi yabancı gibi hissediyorum. Anksiyete ve depresyon hayatımı kontrol etti ve bu dipsiz çukurdan çıkış yolu yoktu. Arkadaşlarım bana bakmadı, ailem beni terk etti. Kimse bir sakata bakmak istemez, özellikle de yardımınıza ihtiyacı varsa.
Lanet değersiz.
Bana yardım etmeye çalışan tek kişi doktorumdu... Çok denedi. Bu kitabın var olmasının tek sebebi o. Bunu yazmak, işleri perspektife oturtmama yardımcı oldu, ama sonunda benim için hiçbir şeyi değiştirmedi. Hâlâ bok gibi hissediyordum ve hala yalnızdım. Hoseok Hyung eğer bunu okuyorsanız, üzgünüm, başka seçenek kalmamıştı. Kararımı verdim, herkes kurtarılamaz...
Genç titreyen elleriyle tuttuğu kağıdı sıktı ve gözlerini sıkıca kapattı. Ağlamamak için kendisini sıkıyordu fakat bu çabası boşunaydı. Hayatında değer verdiği tek insanı kaybetmişti.
Karşısındaki mezarın önüne çöktü ve sarsılarak ağlamaya başladı. Hıçkırıkları dinmezken elleriyle mezarın toprağına tutundu. Kafasını hızla iki yana sallayamaya ve sayıklamaya başladığında biraz daha geride durup genci izleyen doktor yanına koştu. Genci omuzlarından tutup sarstı ve kendisine getirmeye çalıştı. Fakat doktor da en az genç kadar üzgün ve dağılmıştı. Genci yavaşça ayağa kaldırdı ve koluna girdi.
İkisi son kez arkalarını dönüp mezara baktıklarında yüzlerinde buruk bir tebessüm oluşmuştu.
Hayatımı sona erdirmek zorunda kaldım fakat benim için özel olan biri için endişelenmeyi bırakamıyorum. Seokjin... Lütfen ona iyi bakın. O benim yanımda olan tek kişiydi. Ve lütfen ona onu sevdiğimi iletin. Onu çok seviyorum.
Bu benim itirafım. Bu benim sonum, herkese elveda...'
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝐜𝐫𝐲 𝐨𝐟 𝐟𝐞𝐚𝐫 | 𝐛𝐭𝐬 (✔)
FanfictionKendime bir boşluk yarattım fakat boşluğun bu kadar soğuk olabileceğini kim bilebilirdi ki? Beni bütün yapan parçalarımı yitirdim. Karanlığa teslim oldum.
