Νηρηίδα POV
Άκουσε εκεί!
Θέλει και άλλο παιδί!
Και όχι μόνο θέλει έμεινε έγκυος και όλας!
Χωρίς καν να με ρωτήσει!
Δηλαδή εγώ δεν της κάνω?
Δεν της φτάνω?
Θέλει και άλλο...
Και αν την πιάσουν και πάλι τα ορμονικά της και φύγει και παρατήσει και αυτό το μωρό που στην καμία δεν πρόκειται ποτέ να το πω αδελφάκι μου τι θα γίνει μετά?
Θα την στερηθώ και αλλά έξι χρόνια μέχρι να της έρθει να επιστρέψει ξανά όπως τότε?
Και εγώ τότε ήμουν ένα χάπατο!
Ένα βλαμμένο!
Την συγχώρεσα και αμέσως η ηλίθια!
Η μάλλον...
Την δέχτηκα αμέσως...
Ξαφνικά ακούω το κινητό μου να δονείται το παίρνω στα χέρια μου και βλέπω ότι είναι ένας παλιός μου συμπαίκτης ο Βαγγέλης και αμέσως το απαντάω.
"Έλα Βάγγο. Τι κάνεις? Πως και μας θυμήθηκες?" Τον ρωτάω ενώ προσπαθώ να μην καταλάβει από τον τόνο της φωνής μου ότι τόση ώρα έκλαιγα.
"Συγνώμη. Είσαι το μοναδικό κορίτσι που έχει μπει ποτέ στην ομάδα μας. Και η καλύτερη επιθετικός. Πιστεύεις ότι σε έχω ξεχάσει ποτέ? Ή κάποιος άλλος από την ομάδα?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι.
"Έτσι όπως το θέτεις... Ναι. Δεν ξεχνιέμαι." Του λέω και γελάμε.
"Πως είσαι Μητσάκη? Το πόδι σου πρέπει να είναι καλύτερα αυτούς τους μήνες. Έχει περάσει σχεδόν ενάμιση χρόνος από εκείνο το... Ατύχημα. Είσαι καλά?" Με ρωτάει και κοιτάζω το πόδι μου.
"Οοοο... Ναι.... Εμ... Ναι. Μια χαρά είναι. Είχα βέβαια και τώρα πρόσφατα έναν μικρό μικρό... Τραυματισμό... Και μια όχι τόσο σημαντική περιπέτεια... Και πρέπει να φοράω επιγονατίδα για πέντε εβδομάδες." Απαντάω κάπως αμήχανα.
"Ααα... Δηλαδή... Δεν μπορείς να παίξεις στο τουρνουά σε δύο εβδομάδες στην Αθήνα ε?" Με ρωτάει και νομίζω ότι τα μάτια μου έβγαλαν καρδούλες.
Πόσο μου έχει λείψει αυτό...
Η ομάδα...
Το ποδόσφαιρο...
Οι αγώνες...
Οι μπύρες μετά τον αγώνα...
"Φυσικά και μπορώ να παίξω. Ποιους θα ξεκωλιασω αυτή την φορά?" Τον ρωτάω ευγενικά όπως πάντα και γελάει.
