"Λοιπόν... Μετά... Από πολύ σκέψη... Αποφασίσαμε ποιός είναι ο πιο κατάλληλος να της πει την αλήθεια." Αρχίζει να λέει η Αντριάνα.
"Δηλαδή όταν λέω αλήθεια εννοούμε να της ανακοινώσεις ότι θα μείνει για πολύ καιρό με γύψους και νάρθηκες ότι θα χρειαστεί πολλές φυσικοθεραπείες και ότι δεν θα μπορέσει να ξανά παίξει ποδόσφαιρο ή κάποιο ακόμα άθλημα." Λέει στην συνέχεια ο Θάνος και τον κοιτάζω με περιέργεια.
"Μπορείς να μην τα λες τόσο... Σκληρά?" Τον ρωτάω κάπως αμήχανα.
"Κοίτα... Τα λέω όπως δεν πρέπει να της τα πεις εσύ." Μου λέει και απλά αφήνω μια ανάσα.
"Να μαντέψω. Εγώ θα τα πω τα νέα στην μικρή ε?" Τους ρωτάω και κοιτάζονται μεταξύ τους.
"Ναι λίγο." Μου απαντάει η Αντριάνα και αφήνω μια ανάσα.
"Γιατί εγώ? Εσείς είστε οι γονείς της. Εγώ δεν είμαι καν βιολογικός της αδελφός. Και τον τελευταίο καιρό... Είμαστε κάπως... Περίεργα." Απαντάω εγώ.
"Αλήθεια? Γιατί? Τι έγινε? Μαλώσατε?" Με ρωτάει αμέσως η Αντριάνα και την κοιτάζω αμήχανα.
Τι να της πω τώρα?
Ότι την έβαλα κάτω την πήδηξα την πλήγωσα δεν μιλούσαμε και αφού περιποιήθηκε τον εαυτό της και έγινε μια κουκλάρα την έχω ερωτευτεί?
Ναι.
Όχι.
"Να... Εμ... Μαλώσαμε... Για κάτι δικά μας πράγματα. Προσωπικά." Απαντάω αθώα.
"Τέλος πάντων. Εμείς... Δεν μπορούμε να της πούμε την αλήθεια. Θα φορτιστουμε ψυχολογικά... Και... Δεν μπορούμε να της πούμε κάτι τέτοιο." Λέει η Αντριάνα ενώ ήδη έχουν αρχίσει τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα.
Ουάου.
Ναι.
Η Αντριάνα σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη για να πει την αλήθεια.
Και ο Θάνος...
Ναι...
Ούτε αυτός.
Λογικά θα κλάψει και εκείνος.
Και απλά θα μείνει κολλημένος πάνω της.
Ναι... Ούτε αυτόν χρειάζεται η μικρή μου Νηρηίδα.
"Γιατί να μην της το πει... Η Λίζα τέλος πάντων?" Ρωτάω ξανά προσπαθώντας να το αποφύγω.
"Γιατί η Λίζα είναι απλά φίλη της. Η οποία μόλις πήγε να της πάρει δώρα για να την κάνει να νιώσει καλύτερα." Απαντάει η Θάνος.
