Νηρηίδα POV
"Λοιπόν... Ο ορθοπεδικός είπε πως ο καλύτερος φυσικοθεραπευτής για την κατάσταση σου είναι ο κύριος Στάθης Λαμπρόπουλος." Λέει ο μπαμπάς μου καθώς με πλησιάζει με την μαμά μου.
"Πήγαμε και τον συναντήσαμε του δείξαμε τις ακτινογραφίες σου και όλες σου τις εξετάσεις και μας είπε ότι έχεις πολλές πιθανότητες να βγάλεις τον νάρθηκα σε δύο εβδομάδες και να περπατήσεις ξανά κανονικά σε λιγότερο από έξι μήνες." Μου λέει χαρούμενη η μαμά μου και την κοιτάζω με ένα μικρό χαμόγελο.
"Τέλεια. Ξεκινάω τις θεραπείες από αύριο αν είναι." Της λέω και αμέσως με αγκαλιάζει.
"Είδες που στεναχωρέθηκες αγάπη μου? Άντε του χρόνου θα δεις. Θα είσαι καλά." Μου λέει η μαμά μου όμως δεν νιώθω καλύτερα.
"Μαμά... Δεν... Δεν με ενδιαφέρει να περπατάω κανονικά. Με ενδιαφέρει να μπορέσω να ξανά παίξω ποδόσφαιρο." Της απαντάω και τότε κάθεται δίπλα μου και ο μπαμπάς μου.
"Έλα τώρα νεράιδα μου... Δεν πειράζει... Θα... Θα βρεις κάτι άλλο να κάνεις... Που αγαπάς τόσο πολύ..." Μου λέει και βγαίνω από την αγκαλιά της μαμάς μου και τους κοιτάζω.
"Εσείς πότε θα φύγετε για το χωριό?" Τους ρωτάω και κοιτάζονται μεταξύ τους.
"Λέμε να μείνουμε άλλο ένα μήνα... Να ξεκινήσεις εσύ τις θεραπείες σου... Και να είμαστε δίπλα σου." Μου λέει ο μπαμπάς μου χαιδεύοντας το χεράκι μου.
"Δεν χρειάζεται μπαμπά μου... Θα με πηγαίνει ο Παύλος και θα με προσέχει εκείνος. Δεν χρειάζεται να μείνετε και εσείς εδώ. Πηγαίνετε πίσω στο χωριό." Τους απαντάω.
"Μα... Δεν καταλαβαίνω ρε αγάπη μου. Από την μια δεν ήθελες ούτε να δεις τον Παύλο και τώρα θα πας να μείνεις και μαζί σου. Πως γίνεται από την μια μέρα στην άλλη να αλλάξεις γνώμη?" Με ρωτάει η μαμά κοιτάζοντας με κάπως μπερδεμένη.
"Ήρθε εδώ εχθές ο Παύλος... Μιλήσαμε λιγάκι... Και τα βρήκαμε. Στο κάτω κάτω... Είμαστε... Κάτι σαν αδέλφια." Του λέω και μου χαμογελάει χαρούμενη.
"Σίγουρα είναι αυτό αγάπη μου ε?" Με ρωτάει ο μπαμπάς.
"Ναι ρε μπαμπά. Τι άλλο να είναι? Μήπως ήρθε εδώ με κανένα καλάσνικοφ και με απείλησε λέγοντας μου ότι ή θα με σκοτώσει ή θα έρθω θα μείνω μαζί του." Λέω ειρωνικά και η μαμά μου αφήνει μια ανάσα.
"Εντάξει εγώ ξέρεις ότι χαίρομαι όταν τα πηγαίνεις καλά με τον Παύλο. Είναι βέβαια σπάνιες οι φορές που κάθεστε οι δύο σας ήρεμα αλλά... Εντάξει... Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή την ζωή." Μου λέει και γελάω λιγάκι.
