Νηρηίδας POV
"Είσαι τόσο όμορφη όταν κοιμάσαι..." Ακούω να μου λέει ο Παύλος και τότε ανοίγω τα μάτια μου κουρασμένη.
"Δεν με χέζεις και εσύ παλιό μπινέ?" Τον ρωτάω και κλείνω ξανά τα μάτια μου όμως τον ακούω να γελάει και τότε καταλαβαίνω ότι ο Παύλος επιτέλους συνήλθε και ανοίγω αμέσως τα μάτια μου έκπληκτη και τον κοιτάζω ενθουσιασμένη.
"Παύλο μου! Παύλο μου! Είσαι καλά?" Τον ρωτάω χαρουμενη και τότε αμέσως τον αγκαλιάζω σφιχτά.
"Είσαι καλά! Είσαι καλά! Αγάπη μου! Παύλο μου! Παύλο μου!" Του λέω ενώ ταυτόχρονα τον φιλάω παντού και τότε τον ακούω να γελάει με δυσκολία όμως.
"Νηρηίδα μου καλά είμαι. Αλλά σε παρακαλώ... Φύγε από πάνω μου γιατί πατάς το χέρι μου και πονάω υπερβολικά πολύ." Μου απαντάει και γελώντας βγαίνω από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω χαμογελαστή.
"Ήσουν αναίσθητος από εχθές το μεσημέρι. Ανησύχησα... Ανησύχησα πολύ για εσένα. Αλλά... Αλλά τώρα είσαι καλά." Του λέω και τότε με το μη τραυματισμένο χέρι του χαιδεύει το δικό μου.
"Ναι... Ναι φυσικά και είμαι καλά... Αφού δεν έπαθα κάτι τρομερό. Απλά... Μερικές γρατζουνιές στο χέρι μου... Και στο πόδι μου." Μου απαντάει ενώ φαίνεται αρκετά κουρασμένος.
"Δεν είμαι μερικές γρατζουνιές. Σε μαχαίρωσαν Παύλο μου..." Του λέω ενώ με αυτή την σκέψη αμέσως τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και εκείνος χαϊδευει ξανά το χέρι μου.
"Είμαι καλά μωρό μου... Μην ανησυχείς. Απλά... Είμαι κουρασμένος. Και πονάω λίγο. Σε μια εβδομάδα το πολύ ούτε σημάδι δεν θα έχω." Μου λέει και τον κοιτάζω χωρίς να τον πιστεύω ιδιαίτερα.
"Δεν είναι γρατζουνιές... Ουλές θα σου μείνουν. Σαν ώμο φιλέτο κοτόπουλο έτοιμο να μπει στην σκάρα θα γίνει το χέρι σου." Του λέω και γελάει.
"Και πάλι. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Καλά είμαι." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.
''Εντάξει αλλά... Θα μου πεις... Ποιός σε... Ποιός σε... Μαχαίρωσε?" Τον ρωτάω.
"Όχι μικρούλα μου. Δεν χρειάζεται. Όλα αυτά δεν θα πρέπει να σε απασχολούν. Είμαι καλά. Και εσύ θα πρέπει να μείνεις ήρεμη αυτές τις μέρες. Ξεκινάς και τις θεραπείες σου σήμερα." Μου λέει και δαγκώνω στιγμιαία τα χείλη μου.
"Δεν θα πάω σήμερα για τις θεραπείες μου. Θα μείνω εδώ μαζί σου για να σου κάνω παρέα. Τα νοσοκομεία δεν είναι ωραία. Και δεν θέλω να σε αφήσω εδώ. Θα κάτσουμε μαζί αν είναι." Του λέω και με κοιτάζει στα μάτια.
