Νηρηίδα POV
Εφτά χρόνια πριν
Κάθομαι στο κρεβάτι μου έχοντας στην αγκαλιά μου τον Μπόμπο και προσπαθώ να μην κλάψω.
Δεν θέλω...
Δεν θέλω να φυγει.
Όλοι είναι έξω για να τον αποχαιρετισουν.
Να αποχαιρετήσουν τον Παύλο αφού σήμερα θα πάει να μείνει μόνιμα στην Αθήνα για να σπουδάσει.
Από την μια χαίρομαι που θα φυγει γιατί εκτός από το ότι θα τρώω και το δικό του γλυκο... Θα πάει να κάνει κάτι που θέλει.
Κάτι που του αρέσει.
Αλλά εμένα... Εμένα θα με ξεχάσει.
Και δεν θα τον ξανά δω.
Εγώ όμως θέλω να τον βλέπω και να μένουμε μαζί.
Και ας μην παίζουμε μαζί.
Και ας μην μου μιλάει και πολύ.
Και ας μην με αγαπάει.
Εγώ... Εγώ τον αγαπάω πολύ.
Και... Και θα μου λείψει.
Ακούω ξαφνικά την πόρτα μου να χτυπάει και σφίγγω ακόμα περισσότερο τον Μπόμπο στην αγκαλιά μου.
"Μαμά φύγε! Δεν θέλω να δω κανέναν!" Φωνάζω έτοιμη να βάλω τα κλάματα και τότε η πόρτα ανοίγει και έκπληκτη βλέπω τον Παύλο να μπαίνει μέσα.
Ουαου.
Πρώτη φορά χτυπάει πόρτα κάποιος αλλος εκτός από την μαμά πριν μπουκάρει μέσα στο δωμάτιο του.
"Γεια σου μικρή νεραιδα." Μου λέει καθώς με πλησιάζει και εγώ γυρνάω και κοιτάζω αλλού για να μην με δει που θέλω να κλάψω.
"Ξέρεις... Μπορεί... Γενικά... Να μην έχουμε και πολύ καλές σχέσεις... Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια... Αλλά... Αλλά... Δεν θα ήθελα να φυγω χωρίς να σε δω. Χωρίς να σου πω αντίο." Μου λέει καθώς κάθεται δίπλα μου.
"Γιατί έγινες ξαφνικά κακός μαζί μου?" Τον ρωτάω και τον ακουω να γελάει.
"Εσύ από την πρώτη στιγμή ήσουν κακή μαζί μου!" Μου απαντάει.
"Άλλο αυτό! Εγώ είμαι κακομαθημένη και δεν μου άρεσε που ενώ δεν είχα την μαμά μου ξαφνικά όταν ήρθε εκτός απο εμένα ήθελε και άλλο παιδί!" Του φωνάζω καθώς γυρνάω και τον κοιτάζω και τον βλέπω ότι στεναχωριέται λιγάκι.
"Απλά... Αισθάνθηκα... Ότι δεν είναι αρκετή για εκείνη. Και για αυτό ήθελε και εσένα. Και αυτό με έκανε να στεναχωριέμαι. Για αυτό ήμουν κακή μαζί σου." Του λέω και γελώντας με αγκαλιάζει.
