Παύλος POV
Εφτά χρόνια πριν...
"Είστε ηλίθιοι?" Φωνάζω έξαλλος καθώς μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου πετώντας τα το σακούλακι με τον πάγο και αρπάζω το μπουκάλι με την βότκα από το στόμα της... Δήμητρας τέλος πάντων και εκείνη αμέσως γυρνάει και με κοιτάζει.
"Εεεε! Παυλήτο! Το ήθελα αυτό!" Μου λέει ζαλισμένη καθώς πάει να μου αρπάξει το μπουκάλι αλλά πέφτει πάνω στην κοιλιά μου.
"Μου λέτε τι στον διάολο έχετε μέσα στο μυαλό σας?" Φωνάζω στους φίλους μου και εκείνοι με κοιτάζουν γελώντας μεθυσμένοι.
"Τι? Η μικρή ήθελε να δοκιμάσει." Λέει ο Στέφανος γελώντας.
"Είναι δώδεκα!" Του φωνάζω.
"Ελα? Εμάς μας είπε ότι είναι δεκατεσσάρων! Μικρή ψεύτρα!" Απαντάει φωνάζοντας ο Άλεξ και πραγματικά κρατιέμαι με τα χίλια ζόρια να μην τους πετάξω το κεφάλι με την βότκα στο κεφάλι.
"Παυλο! Δώσε μου! Θέλω να πιω αυτό το οινόπνευμα που δεν είναι στα πάνω ράφια!" Φωναζει το Μητσάκη καθώς προσπαθεί να πάρει το μπουκάλι ζαλισμένη και τότε απλά την σηκώνω στην αγκαλιά μου και δίνω το μπουκάλι στον Στέφανο.
"Μην τολμήσετε και δώσετε άλλο ποτό στην μικρή! Ποτε ξανά!" Τους φωνάζω.
"Αφου ήθελε!" Θέτει το πολύ σοβαρό του επιχείρημα ο Άλεξ.
"Επαναλαμβάνω! Είναι δώδεκα!" Του απαντάω.
"Παύλο μην φωνάζεις! Με πονάει το κεφάλι μου!" Γκρινιάζει η μικρή και αφήνω μια ανάσα.
"Πάμε εμείς αμέσως να κάνεις ένα παγωμένο μπάνιο γιατί δεν σε βλέπω καλά!" Της απαντάω καθώς βγαίνω έξω από το δωμάτιο μου αφήνοντας μόνους τους τους αλκοολικούς φίλους μου που μέθυσαν την δώδεκα χρονών αδελφή μου.
Έλεος...
Αυτή την μαλακία ούτε εγώ δεν θα την...
Ναι δεν θα την έκανα.
"Παύλο ανακατεύομαι." Γκρινιάζει ξανά η μικρή και τότε την αφήνω κάτω και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βγάζει από μέσα της όλα όσα ήπιε και έφαγε απόψε... Η εχθές... Τον τελευταίο μήνα... Η και χρόνο.
"Μητσάκη μου είσαι καλά?" Την ρωτάω ανήσυχος καθώς σκύβω κοντά της και εκείνη πέφτει στην αγκαλιά μου σχεδόν αναίσθητη.
"Πονάω..." Λέει με σπασμένη φωνή και την χαιδεύω τρυφερά.
"Που πονάς αγάπη μου?" Την ρωτάω.
