Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yukarı bıraktığım playlisti lütfen dinleyin. Çook çok güzel ve sanırım bölümleri artık bu playlisti dinleyerek yazacağım.
Vera dolu bir bölümle geldim.
İyi okumalar ♡
1.9
Islak dudaklar alnıma dokundu. Sonra varlığı bir an kayboldu ve hemen ardından dudaklarımda hissettim o dudakları. Gözlerim yavaşça aralanıp bir çift mavi gözle buluşurken elimi yüzüne çıkarıp yanağına bastırdım. ''Kalk hadi.'' Göz kapaklarım tekrar gözlerimin üzerine örtülürken mırıldanarak yanağının üzerindeki elimle onu kendimden uzaklaştırdım. Uyumak istiyordum. ''Kalksana, Lal. Ben seni taşıyamam, kaslarım yok maalesef. Kalkman gerekiyor.''
Gözlerimi yavaşça araladım. Koridordan salona kadar sızan ışık gözlerimi kısmama sebep olurken Vera sehpanın üzerine oturmuş, bana doğru eğiliyordu.
Elleri ellerime uzanıp beni yattığım koltuktan ayırırken yüzündeki gülümseme dalga dalga yüzüme yayıldı. Beni kaldırdıktan hemen sonra ellerinden birini ayırıp diğerini daha sıkı sardı elime. Peşinden sürükleyerek odasına götürürken ona ayak uydurup sarsak adımlarla arkasından ilerliyordum. ''Saat kaç?'' dedim çatallı sesimle.
''Dokuz,'' derken beni yatağına oturtmuş ve bacaklarımı tutarak yatağın üzerine kaldırmıştı. Kısık gözlerim aniden aralanırken ''Siktir,'' diye bağırdım. ''Kızlara haber vermedim ben.'' Vera bu tepkimi şaşkınlıkla izlerken hızla yataktan atladım. Şaşkın bakışlarında da haklıydı. Günler önce onlarla konuşmamak için telefonumu kapatan ben şimdi onlara haber vermediğim için sıçrayarak telefonuma koşuyordum. Ama artık bazı şeylerin farkındaydım. Onlar benim arkadaşlarımdı ve onları merakta bırakamaz, hayatımı gizleyemezdim. En azından artık yapamazdım.
''Kızlar artık biliyor,'' dedim grup sohbetimizi açarken. Onlarca mesaj ve birkaç cevapsız arama vardı. Bir tanesinin kardeşimden olduğunu şimdilik görmezden gelmeye çalışarak kızlara kısaca mesaj yazdım ve burada kalacağımı haber verdim. Gitmeye niyetim yoktu bu gece.
''Eeee?'' dedi Vera sabırla, mesajı göndermemin ardından. Telefonu geri koltuğun üzerine bırakıp elinden tuttum ve odasına çekip yatağa yattım. Onu da üzerime çektiğimde dirseklerinin üzerinde yükselip yüzünü yüzüme hizaladı.
''Bunları mı konuşacağız cidden?'' dedim ve kafamı yastıktan ayırıp dudaklarına yaklaştım. ''Evet,'' dedi ve kaşlarını çatarak kafasını geriye çekti. ''Benimle konuşmayan biriyle,'' derken parmaklarıyla ikimizi işaret etti. ''Bunu devam ettiremem. İki güzel söz, bir öpücükle yürümez.''
''Haklısın.'' Haklıydı ama ben bilmiyordum. Doğru düzgün bir ilişkim olmamıştı. Olanlar da Vera'nın olmaz dediği şeylerle aylar boyu sürmüş öylesine ilişkilerdi. ''Öğret bana.'' Gülümsedim ve elimi eline sardım. Parmaklarım parmaklarının arasında yerini bulurken elimle ikimizi işaret ettim. ''Bu nasıl olur, öğret bana. Çünkü bilmiyorum.''
