Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soft Analog - Kaybolur
1.7
''Batuhan?''
''Lal,'' dedi hızla ve devam etti. ''Gerçekten üzgünüm. Can ile aynı mahallede evlerimi ve arabamı görmüş. Bir an düşünemedim ben. Çok ama çok üz-''
''Batuhan,'' dedim o cümleyi bir kez daha tamamlamasını istemeyerek. Onun değil benim üzgün olmam gerekirken bu iyi niyetinin altında ezildiğimi hissediyordum. Vuslat dikkatle beni inceliyorken ''Asıl ben seni yalanıma ortak ettiğim için üzgünüm,'' dedim. Vuslat kafasını salladı ve eliyle devam etmemi işaret etti. ''İkinci kez.''
''Arkadaş değil miyiz?''
''Evet ama-''
''Aması yok. Arkadaşız ve bu benim için sorun değil.'' Duraksadı, sesimden bir şeyleri sezdiğini hissettim. Soru sormasını istemiyordum ama soracaktı. Ve ben de bu sefer cevaplayacaktım. ''Ama senin için sorun?''
''Evet. Olmalı da zaten değil mi?'' Konuşmasına vakit tanımadan ''Olmalı,'' dedim kendi soruma cevap vererek. ''Onlar arkadaşım ve yalan söylüyorum. Rastgele bir şey hakkında da değil.''
''Kendi olduğun kişi hakkında,'' dedi beni tamamlayarak ve derin bir nefes aldı. ''İyi misin sen? Yanına gelebilirim.'' Gözlerim yavaşça sulandı ve burnumun direği sızladı. Her şeye ağlayan bir insan değildim fakat ben herkese karşı bu kadar yalancı ve bencilken bana iyi davranılması canımı yakıyordu. Sanki kötü olduğumu yüzüme vurmaya çalışıyor gibilerdi.
Kafamı iki yana salladım. ''Hayır, yalnız değilim.'' Vuslat elimi tuttuğunda parmaklarımı elinin üzerine sarıp tutuşumu sıkılaştırdım. ''Bir arkadaşım yanımda. Teşekkür ederim.''
''Teşekkür etmene gerek yok, Lal.'' Ne diyeceğimi bilemezken birkaç saniye duraksadım. Sonra ilk adımı attım. Hayatımı iyileştirecek, yalansız bir Dünya'ya adım atacağımı umarak. Ve bu sefer kafamda onlarca senaryo yazılmadı, gözlerimin önünde yüzlerce sahne canlanmadı. Yalnızca ben ve kalbim konuştuk. Bazen en doğru kararları kalbin vermesi gerekirdi çünkü. Kendimiz için değil başkalarının iyiliği için.
''Senden bir yardım daha isteyebilir miyim?''
Hiç düşünmedi, anında cevapladı beni. ''Tabii, ne istersen.''
''Seni ortak ettiğim yalanları açıklamamda bana yardım eder misin?'' Sorum bir an dudaklarımın arasından çıktığında anlamsız geldi. ''Yani İstanbul'a gittiğimizde olanları, aslında kuzeninin doğum gününe birlikte gitmediğimizi. Birinin yardımına ihtiyacım olduğunu ve en doğru kişi olduğunu hissediyorum.''
''Tamam, tamam,'' dedi heyecanla. ''Yanında olacağım. Ve sen korkmayacaksın.''
