Genius in Distress

Throwing caution to the wind

“Miss Aia, bumalik na tayo ng kampo,” wika ni Sgt. Malvar. “Baka ho magalit si Sir Gabriel.”

Nasa labas na sila ng kampo. Siya lang sana ang lalabas ngunit nakita siya ng dalawa kaya nag pasya ang mga ito na sundan siya.

“Oo nga Miss Aia, masama pa naman magalit ‘yon.” Si private SIngson.

She looked at them with pleading eyes, “Please?”

“Sige Miss Aia, basta saglit lang tayo ha.”

She gave them a small smile. “Thank you.”

“Saan mo ba planong pumunta, Miss Aia?”

Napatingin siya sa kawalan. “Home,” she whispered to herself. “I want to go home.”

“Miss Aia?”

“Huh?” Napalingon siya kay private Singson.

“Saan tayo pupunta?” pag uulit nito sa tanong nito kanina.

“Kahit saan. Sa maingay na lugar. Dalhin niyo ko doon,” mahinang sabi niya.

Sgt. Malvar frowned. “May problema ba Miss Aia?”

She looked at Sgt Malvar and shook her head. “I just feel sad. Gusto kung makarinig ng ingay para maramdaman kung hindi ako nag iisa.”

Sgt. Malvar tapped her shoulder, “Huwag mong isipin ‘yan. Nandito kami, diba Singson?” Tumango naman si Private Singson at nginitian siya.

“Thank you, comrades.”

The three of them went to the mall without asking permission to Lt. Castellejos. Galit ito sa kanya at may tampo siya dito. She didn’t have energy for another argument. Magpapalipas muna siya ng sama ng loob. She wanted some time away from the camp. She wanted to forget the reason why she was there in the first place.

Pumasok sila sa gaming station kung saan maraming tao. Karamihan ay mga estudyante ang nanduon. Naglalaro, nagsasayaw at nagkakaraoke.

Aia sat at the corner. Just observing. Kanina pa sila pinagtitinginan ng mga tao doon. O ang dalawang kasama niya lang siguro. Nakasuot kasi ang mga ito ng Army undershirt. Kahit saan talaga may likas na panghatak ng atensyon ang mga taong nasa serbisyo. Hindi naman siya kinakausap ng dalawa. Hinahayaan lang siya ng mga ito na e-enjoy ang sarili niya.

Masikip at mainit na doon kaya lumabas siya at naglakad-lakad, nakasunod lamang and dalawa sa kanya. This was what she wanted to do, ang malayang maglakad. May nakita siyang grand piano sa gitna ng mall. Lumapit siya doon at naupo. She started playing her mother’s favourite Russian piece. Kahit man lang sa ganoong paraan maramdaman niyang kasama niya ito.

She reminisced the times they were together, their happy moments together. Ayaw niya sanang pakulayan ng itim ang buhok niya dahil alam niyang malulungkot ang mommy niya. Lagi nitong sinasabi sa kanya na gustong-gusto nito ang buhok niya. Ang mga mata niya. Hindi kasi ito nagmana sa ina nito. Tears started welling up. She missed her. She missed her a lot.

Tama ang kasabihang, pagmahal mo ang isang tao sabihin mo, ipadama mo dahil hindi natin hawak ang oras. Baka magsisi tayo dahil maraming nasayang na panahon at pagkakataon na hindi natin nasabi at naipadama iyon. “I love you, Mom. Good bye...” Kailangan niya ng tangggapin na wala na ito para maka move on siya. She wiped the tears in her face and stood up.

Nagsipagpalakpakan naman ang mga tao.  Marami palang nakinig sa pagtugtog niya kahit ang mga tao sa loob ng mga establishments ay binati siya.

Nilapitan siya ng dalawang kasama niya at pinalakpakan.

“Ang galing niyo ho Miss Aia, hindi ho kumukurap ang mga tao habang nakikinig sa pagtugtog mo.” Si Singson.

She gave them a small smile. “Let’s go home.” Aya niya sa mga ito.

Aia was about to open her door when a very angry Lt. Castellejos dashed toward her and snatched her left arm tightly. Aia was sure it would leave a nasty bruise later.

“Where the hell have you been?” Lt. Castellejos thundered.

Aia felt a twinge of fear at his outburst. He was beyond angry. How did he found out? She asked herself. Of course, this whole hell hole is equipped with CCTVs, you saw it yourself,” she answered her own question.

“I was out....”

“Sino’ng kasama mo?”

“Didn’t he review the CCTV footages?” She snatched away her left arm pero mahigpit ang pagkakahawak nito, “Bitiwan mo ko. Nasasaktan ako.”

“Uulitin ko saan ka nanggaling?”

“Sa labas... sa mall...”

He shook her, “What were you doing there? Nakalimutan mo na ba ang sinabi ko? Siguro totoo nga ang hinala ko. Isa lang ito sa mga kapritso mo. Wala naman talagang threat sa buhay mo diba? You even disobeyed my simple instruction and went off camp.”

“But I am well escorted,” she retorted.

His eyes narrowed, “And who were them?”

Umiling siya. She was afraid. Not for herself but for Sgt. Malvar and Private Singson. Baka kung ano ang gawin sa mga ito ni Lt. Castellejos galit na galit pa naman ito.

“No, no, no, no... Ako ang ma kasalan dito, please wag mo silang idamay.”

“Sana naisip mo ‘yan bago ka lumabas ng kampong ito.”

She looked up at him, tears started to form in her eyes.  “Bakit ba ganyan ka ha? Wala naman akong ginawang masama sa iyo. Kung ayaw mong magbantay sa’kin just say so. I could talk to the General para e relieve ka. Okay lang naman eh. I know your calibre. You’re one of best out there. Kahit ako nagsasabing hindi ka bagay na maging bodyguard lang. The military needs you more than I do. Had I known ako na mismo ang nakiusap sa General na palitan ka.  Iniisip mo siguro na demotion ang nangyayari sa’yo. Hindi ko alam kung anong tumatakbo diyan sa isip mo, ang alam ko lang ay kung paano mo ako tratuhin. You are frustrated with your job at sa akin mo ibinubunton ang galit mo. ‘Wag naman ganoon Sir,” garalgal ang boses na sabi niya.