မင္း!...[COMPLETED]

•10•

ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းေသာ
ပုတုပါေလ....။
လူကပုသေလာက္အားေတြတအား
႐ွိေနတယ္ထင္တယ္....။
ၾကည့္ဦး.....သူကိုက္သြားလိုက္တာ
သြားရာႀကီးကလက္ေပၚမွာအကြင္း
လိုက္ႀကီးကိုျဖစ္လို႔....။
လက္နာတာကိုအသာထားကာ
ထြက္သြားတဲ့ပုတုေနာက္အေျပး
လိုက္သြားလိုက္သည္...။
ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္သြားပါေစေလ
ပုတုရဲ႕ေျခတံေလးေတြေလာက္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ကအေပ်ာ့ပါ...။
သိပ္မသြားလိုက္ရခင္မွာပဲပုတုကို
ေတြ႔လိုက္ရသည္မို႔ေျခလွမ္းေတြကို
အ႐ွိန္တင္ကာအနားကပ္သြားလိုက္ၿပီး
ပုတုရဲ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲထားလိုက္
သည္....။

"ေနဦး...ေဒါက္တာေလး..
ဘာလို႔ဒီေလာက္အေလာႀကီးေနရတာလဲ..."

ေျခလွမ္းေတြကိုတုံခနဲရပ္ကာလွည့္
ၾကည့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲအလိုမက်
မႈေတြအျပည့္နဲ႔...။

"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ....
အေရးႀကီးလို႔ပါဆိုတာကို.....
လႊတ္စမ္း....မင္းရဲ႕လက္.."

ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြထဲကသူ႔လက္ကို
အတင္း႐ုန္းေနတာမို႔အားပိုထည့္ကာ
ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္...။

"ကိုယ္ေျပာတာေလးနားေထာင္ပါဦး..
ေဒါက္တာေလးရယ္...
ေဒါက္တာေလးသိလား..ဒီပန္းျခံထဲမွာ
ေနမေကာင္းတဲ႔သူလဲမ႐ွိဘူး..မူးလဲတဲ့သူလဲမ႐ွိဘူး...အဲဒါေၾကာင့္ကိုယ္ေျပာ
မယ့္စကားကိုနားေထာင္ေပးပါဦး.."

"ဟ..မင္းမသိဘဲ ရမ္းေျပာမေနနဲ႔...
ငါသတင္းရၿပီးလို႔လာခဲ့တာ..."

"ဒါဆို ေဒါက္တာေလးယံုေအာင္
ကိုယ္ေျပာျပရမလား..."

ဆိုေတာ့ေျပာေလဆိုတဲ့အထာနဲ႔မ်က္စ
ပစ္၏..။

"ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာေလးကိုယ့္ကို
တစ္ခုေတာ့ကတိေပး.."

"ဟာ...ေျပာစရာ႐ွိတာျမန္ျမန္ေျပာကြာ.."

"လုပ္ပါ ေဒါက္တာေလးရယ္..
ကတိေပးပါ.."

"ဟင္း...ေပးတယ္ ေပးတယ္
ဘာလဲ..ျမန္ျမန္ေျပာ..."

"မနက္ကကိုယ္ဖုန္းဆက္လိုက္တာ..
ေဒါက္တာေလးကို..."