မင္း!...[COMPLETED]

•6•

ခြဲခန္းတံခါးပြင့္လာသည္ႏွင့္အျပင္ဘက္
ခံုတန္းေတြမွာထိုင္ေနၾကေသာ
လူနာရဲ႕မိသားစုဝင္ေတြသည္လႈပ္လႈပ္
ရြရြျဖစ္လာၾကသည္...။
ခြဲခန္းအတြင္းမွေဒါက္တာသံုးဦးထြက္
လာသည္ကိုျမင္ၿပီးသည့္ေနာက္
လူနာရဲ႕မိခင္ျဖစ္ဟန္တူသည့္မ်က္ရည္
ေတြႏွင့္အမ်ိဳးသမီးကေ႐ွ႕ဆံုးက
ထြက္လာတဲ့ေဒါက္တာဆီအေျပးသြားကာေဒါက္တာရဲ႕လက္ေမာင္းကို
အားကိုးတႀကီးဖက္တြယ္လ်က္သား
ျဖစ္သူအေျခအေနအားေမးေတာ့
သည္...။

"ေဒါက္တာ ကြၽန္မသားေလးဘယ္လို
ေနလဲ....သူ...သူအဆင္ေျပတယ္
မလား...."

"လူနာရဲ႕ခြဲစိတ္မႈကေအာင္ျမင္ပါတယ္..
ဒါေပမယ့္သူကေရာဂါအခံ႐ွိသူဆိုေတာ့
ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကအစ
ဂ႐ုစိုက္ေစခ်င္တယ္.."

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ...ဟုတ္ကဲ့ပါ..
ကြၽန္မေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္..."

"လူနာအတြက္လိုအပ္တာေတြကိုေတာ့
အခန္းထဲေရာက္ရင္သူနာျပဳေတြက
လာျပင္ဆင္ေပးၾကပါလိမ့္မယ္..
ဒါဆို....ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး..."

လူနာရဲ႕မိဘေတြဆီကထြက္လာၿပီးတာနဲ႔ေဆးရံုေအာက္ဆံုးထပ္ကေကာ္ဖီ
ဆိုင္ေလးဆီထြက္လာလိုက္သည္..။
ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔အရမ္းပင္ပန္းခဲ့ၿပီ...။
မနက္အိပ္ရာကမႏိုးေသးခင္မွာပဲ
ေဆးရံုမွာအေရးတႀကီးခြဲစိတ္ရမယ့္
လူနာေရာက္ေနတာမို႔ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ဖို႔
အေၾကာင္းအဖြဲ႔မႉးဆီကဖုန္းရသည္..။
မ်က္ႏွာကမန္းကတန္းသစ္ကာ
မနက္စာေတာင္မစားခဲ့ရဘဲေဆးရံုေျပးလာရသည္...။
ေရာက္တာနဲ႔ခြဲခန္းတန္းဝင္လိုက္ရတာခု.ဆယ္နာရီခြဲေက်ာ္ကာမွခြဲခန္းက
ထြက္ရသည္အထိ....။
ဗိုက္အဆာလြန္ၿပီးခြဲခန္းထဲလဲက်မသြား
တာပဲေက်းဇူးတင္ရမည္...။
နဂိုကမွလူကျဖဴဖတ္ဖတ္ပါဆိုမွ...။

°°°°°

ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကေနေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္နဲ႔ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးဝယ္ကာ
ေဆးရံုပန္းျခံထဲတြင္ျဖစ္သလိုပဲ
မနက္စာကိုစားလိုက္ေတာ့သည္..။
ဆရာဝန္ရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီးကတည္းက
အစားကိုလည္းအခ်ိန္မွန္မစားရသလို
အိပ္ခ်ိန္ေတြလည္းမမွန္ခဲ့ပါ...။
ကိုယ့္အသက္ထက္တျခားသူေတြရဲ႕
အသက္ကိုကယ္ဆယ္ရဖို႔အေရးက
ကြၽန္ေတာ္တို႔တာဝန္ပဲမို႔...။