ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΊΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12: ΠΆΘΟΣ

Λουσια POV

Είμαι έτοιμη για το πρωινό. Φοράω το φόρεμα που μου αγόρασε ο Ασίμ. Αφού ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη πηγαίνω στην πόρτα, παίρνω μία βαθιά ανάσα και κατεβαίνω κάτω.

- Λουσία!, ακούω τον Κριστόφ να μου φωνάζει. Ακόμα δεν έχω μπει στην αίθουσα του πρωινού. Σταματάω να περπατάω και με πλησιάζει.
Τα μάτια του με κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω.
- Καταπληκτικό είναι το φόρεμα σου! ,μου λέει. Μια αμηχανία με πιάνει καθώς συνειδητοποιώ πως έχει καταλάβει ότι δεν είναι δικό μου.
Σκύβω το κεφάλι.
Όταν όμως τον ξανακοιταξω βλέπω την απορία του να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του.
- Δεν μπορείτε να είστε μαζί Λουσία!,μου λέει.
- Δεν θέλω να το συζητήσω....,με πιάνει από τον καρπό του χεριού μου και δεν με αφήνει να φύγω.
- Δεν καταλαβαίνεις? Είστε η Δύση και η Ανατολή. Δεν ταιριάζετε σε τίποτα. Εσύ ταιριάζεις με εμένα και στην τελική με οποιονδήποτε άλλο εκτός από εκείνον.,μου φωνάζει.
- Παραλογιζεσαι!,του λέω ψύχραιμα.
- Πες μου ότι κάνω λάθος!,μου λέει.
Τραβάω απότομα το χέρι μου από το δικό του και τον πλησιάζω αγριεμενα.
- Το τι κάνω εγώ στην ζωή μου είναι δικό μου πρόβλημα και μόνο δικό μου. Σταματα να ανακατευεσαι και άφησε με ήσυχη.,του λέω και γυρίζω να φύγω.

Δεν μπαίνω όμως μέσα στην τραπεζαρία. Τρέχω προς τον σκοτεινό διάδρομο. Δεν ξέρω που πάω ή που θα καταλήξω. Θέλω όμως να το ζήσω με τον Ασίμ και μάλιστα το θέλω πάρα πολύ.
**********

Έφτασα σε μια άλλη βιβλιοθήκη εδώ στο παλάτι. Τα πάντα είναι σκοτεινά. Οι κουρτίνες κλειστές και τα πάντα σκούρα. Κάθομαι σε μια πολυθρόνα και κοιτάζω στο κενό.
Τα ακροδαχτυλα μου χαϊδεύουν το υπέροχο ύφασμα του φορέματος μου. Ίσως δεν έπρεπε να το δεχτώ αλλά από την άλλη δεν μετανιώνω που του δόθηκα. Ότι και να πιστεύει για εμένα δεν..... ίσως και να....η αλήθεια είναι πως με νοιάζει πάρα πολύ..
Έχω την ανάγκη να του αρέσω. Θέλω να με σκέφτεται όπως κάνω και εγώ. Είμαστε η μέρα με την νύχτα και το δέχομαι..... είμαστε η Δύση και η Ανατολή αλλά ότι μας κάνει διαφορετικούς μας φέρνει πολύ κοντά. Το θέμα είναι πως δεν έχω ξανανιώσει έτσι . Δεν έχω φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι τόσο μια κατάσταση...μια στιγμή και πως να την χειριστώ σωστά ώστε να μην πληγωθώ.

Ίσως το μυαλό μου προσπαθεί να με προειδοποιήσει για ότι η καρδιά μου δεν θέλει να μου πει. Όλα γίνονται για να μην πληγωθώ και για να μην πληγώσω.
Ρίχνω το κεφάλι πίσω στον καναπέ χαλαρώνοντας αλλά είναι σχεδόν δύσκολο. Κλείνω τα μάτια μου για λίγο χωρίς να καταλάβω ότι τελικά αποκοιμήθηκα.