ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΊΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 2 : ΙΝΔΊΑ

ΛΟΥΣΙΑΣ POV

Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Επιτέλους φεύγω. Δεν ξέρω τι να βάλλω. Η Ρόζι έχει ξαπλώσει στο κρεβάτι και με κοιτάζει.
- Σοβαρά τώρα. Τι θα κάνω όταν θα λείπεις? Με ποιον θα ασχολουμε?,με ρωτάει. Γελάω καθώς παράλληλα προσπαθώ να βρω το κουτάκι της πούδρας μου.
- Ξέρω εγώ? Κάποιον θα βρεις και θα πριξεις., λέω καθώς σκύβω κάτω από το κρεβάτι.
Να το. Πόσο χαζή είμαι που δεν το σκέφτηκα πως μου έπεσε.
Όταν σηκώνομαι από κάτω ένα μαξιλάρι εκτοξεύεται πάνω μου.
- Ροζαλία!,λέω με παράπονο.
- Συγνώμη.,μου λέει παίρνοντας την έκφραση που και ο πιο σκληρός άνθρωπος θα λύγιζε.
- Εντάξει τότε.,της λέω και ανακουφίζεται.
Συνεχίζω να φτιάχνω τα τελευταία πράγματα μου.
Η Ροζαλία ξεροβηχει. Κάτι θέλει να πει.
Σταματάω ότι κάνω και την κοιτάζω .
- Αν ο βασιλιάς είναι περίεργος?,με ρωτάει.
- Έχω ακούσει ότι είναι νέος.,της λέω.
Η αλήθεια είναι πως δεν τον έχω δει αλλά έτσι έχω ακούσει.
Μακάρι να γνώριζα. Τι σημασία όμως έχει ο βασιλιάς. Η εμπειρία μετράει.
- Και αν σου φερθεί με αγένεια?,με ρωτάει.
Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος.
- Τότε θα του απαντήσω ανάλογα. Γιατί όμως να σκεφτώ την χειρότερη περίπτωση. Κάνω πάντα θετικές σκέψεις και σου λέω πως θα είναι καλός , ευγενικός και σωστός οικοδεσπότης όπως αρμόζει σε έναν βασιλιά., της λέω.
Εκείνη γελάει.
- Είναι καλό να είσαι θετική. Ένα πράγμα όμως να ξέρεις . Το να σκέφτεσαι θετικά δεν αλλάζει την πραγματικότητα.,μου λέει.
Την κοιτάζω για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα ξεσπάω σε νευρικά γέλια.
- Που ήταν το αστείο?,με ρωτάει σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος.
- πουθενά....,λέω συνεχίζοντας να γελάω.
Κάθεται και περιμένει να τελειώσω.
- λοιπόν?,με ρωτάει.
- από πότε έγινες τόσο σοφή?,την ρωτάω και γελάω.
- Πάντα ήμουν απλώς επιλέγετε όλοι σας να μην το δείτε.,μου λέει.
Πηγαίνω και κάθομαι δίπλα της .
- Θα μου λήξης.,της λέω.
Εκείνη με αγκαλιάζει.
- και σε εμένα.,μου λέει.

Μόλις τελείωσα με τα πράγματα μου ο βοηθός τα κατέβασε στην άμαξα.
Αποχαιρέτησα την μητέρα και τον πατέρα μου και έπειτα την Ροζαλία. Το μόνο άτομο που δεν είδα αυτές τις μέρες πολύ ήταν ο Φράνκο.
Κοιτάζω τριγύρω για να δω μήπως με περιμένει πουθενά.
- Αντίο!, λέω και πηγαίνω προς την άμαξα.
- Λουσία!, ακούω την γνώριμη φωνή του αδελφού μου να με καλεί.
Σταματάω και τον βλέπω να τρέχει προς τα εμένα. Μόλις με πλησιάζει με τραβάει στην αγκαλιά του.
- Θα μου λήξης.,μου λέει. Είμαι τυχερή που έχω αδέλφια να με νοιάζονται και να με αγαπάνε.
Δακρύζω γιατί πρώτη φορά θα ταξιδέψω τόσο μακριά από την οικογένεια μου για να πάω σε άγνωστο μέρος.
- Και σε εμένα θα λήξης Φράνκο.,του λέω.
Απομακρύνομαι από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω.
Εκείνος μου σκουπίζει τα δάκρυα.
- Μην κλαίς. Να περάσεις καλά,να φας και να χορέψεις.,μου λέει.
- να μου στέλνεις γράμματα. Όλοι σας.,του λέω. Με αγκαλιάζει για τελευταία φορά.
- Στο ορκίζομαι.,μου λέει.
Με βοηθάει να ανέβω στην άμαξα και αυτή ξεκινάει παίρνοντας με μακριά από το σπίτι μου.