ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΊΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 24: ΟΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΎΜΕ

"Τίποτα δεν είπαμε και όμως ήταν σαν να μιλήσαμε......
Τίποτα δεν άκουσα και όμως ήταν σαν να μου μίλησε η καρδιά σου....
Ήταν τα ψέματα που με λύγισαν ή αυτά που δεν έβλεπα τόσο καιρό?
Ήταν μια καρδιά που έσπασε στα δύο και δεν το χωράει το μυαλό....."

Λουσία POV

3 μήνες μετά........

Κοιτάζω το απέραντο πράσινο . Η Ισπανία είναι πανέμορφη και ειδικά αυτή την εποχή.
Κάθομαι ζωγραφίζοντας με φόντο το ποτάμι. Προσπαθώ να βρω την ηρεμία μου αλλά είναι πραγματικά δύσκολο.
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου η εικόνα του εμφανίζεται στο μυαλό μου ταράζοντας την ήδη πληγωμένη μου καρδιά.
Πόσο θα συνεχίζω να πονάω.
- Γιατί κάθεσαι εδώ και δεν έρχεσαι μέσα να πιούμε τσάι?, ακούω την γνώριμη βαριά φωνή του δίδυμου αδελφού μου του Φρανσίσκο.
Χαμογελάω και τον κοιτάζω.
- Κάτσε μαζί μου άμα θέλεις.,του λέω και του δείχνω την καρέκλα δίπλα μου.
- Πως νιώθεις?,με ρωτάει.
- Καλά είμαι είμαι.... είμαι.....
- Ξέρω , ξέρω.....μην πιεζεσαι.,μου λέει και κάθεται στην καρέκλα ακριβώς δίπλα μου.
- Πως είναι η Ελένα?,τον ρωτάω.
- Είναι καλά.,μου λέει και στο πρόσωπο του διαγράφεται το πιο γλυκό και τρυφερό χαμόγελο. Και μόνο στην σκέψη της χαμογελάει. Πέρασαν πολλά μέχρι να βρούμε το δικό τους ευτυχισμένο τέλος.
Εγώ.....
Εγώ δεν θα το βρω μάλλον ποτέ.
Ξεφυσαω.
- Ει! Δεν θέλω τέτοια!,μου λέει.
Σκύβω το κεφάλι.
- Για να δω τι ζωγραφίζεις αυτή την φορά.,μου λέει και ρίχνει μια εκτεταμένη ματιά στον πίνακα μου.
- Μμμμμ, βλέπω πως καλλιεργείς τα ταλέντα σου τον τελευταίο καιρό. Άφησες την καταθλιπτική ποίηση και έπιασες τα έργα τέχνης. Δελεαστική η αλλαγή. Το επόμενο θα είναι να εφευρέσεις κάτι καινοτόμο?,με ρωτάει πειράζοντας με.
Τον σκουνταω και εκείνος γελάει.
- Που είναι το κακό?
Με κοιτάζει με ένα σοβαρό ύφος . Μόνο αυτός αλλάζει έτσι απότομα.
- θες αλήθεια να σου πω?
- Δεν θέλω να ξαναρχίσω τέτοια συζήτηση.
- Πες μου τι σου έκανε. Ότι και αν είναι αν μπορεί να λυθεί....
- Δεν μπορεί. Μην με κάνεις να το ξαναλέω.
Ξεφυσάει αγανακτισμένος.
- Τα πράγματα δεν πάνε καλά στην Ινδία.,με πληροφορεί.
- Δεν με ενδιαφέρει.
- Ίσως να κινδυνεύει.,μου λέει και το πινέλο μου φεύγει από το χέρι.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα.
- Μην μου λες τίποτα για αυτή την χώρα ή τον βασιλιά της. Μην με πληγώνεις και εσύ.,τον παρακαλάω.
- Δεν θα σε ενοχλήσω άλλο. Θα ζωγραφίσω και εγώ.,μου δηλώνει.
-Ω! Αλήθεια?,τον ρωτάω χαρούμενη.
- Εννοείται. Γιατί όχι? Θα έχει πλάκα., λέει και τοποθετεί ένα έξτρα στήριγμα που είχα δίπλα στο τραπέζι και έναν πίνακα πάνω σε αυτό.
- Τι θα ζωγραφίσεις?,τον ρωτάω.
Χαμογελάει πονηρά.
- Δεν θα σου πω.
Ξεσπάω σε γέλια.
- Τι?
- τίποτα!
- Μου αρέσει που είσαι τόσο χαρούμενος.
- Και εσύ με πληγώνεις που είσαι δυστυχισμένη.,μου λέει.
- Δεν θα είμαι για πολύ!,του λέω.
- Τι εννοείς?,με ρωτάει.
- Οι γονείς μας βρήκαν άντρα. Θα με παντρέψουν με έναν αριστοκράτη της Ισπανίας.,τον ενημερώνω.
Δεν είναι ότι θέλω να παντρευτώ.
Όμως δεν θέλω να σκέφτομαι τον Ασιμ.
Θέλω να τον ξεχάσω και για αυτό θα εκτελέσω τα καθήκοντα μου ως βασίλισσα σωστά.
Φαίνεται να σοκάρεται.
- Δεν λες αλήθεια!
- Και όμως.
- Είσαι σίγουρη? Αν δεν είσαι θα σε βοηθήσω.
Τον κοιτάζω με αγάπη.
- ναι είμαι!,του απαντάω.
- Τι κάνετε εδώ εσείς?,ο Φράνκο εμφανίζεται και με αγκαλιάζει.
- Καλλιεργούμε τα ταλέντα μας., λέει ο Φρανσίσκο.
Ο Φράνκο απομακρύνετε και κοιτάζει τους πίνακες.
- Φρανσίσκο καλύτερα να ποζάρεις παρά να ζωγραφίζεις.,τον κοροϊδεύει.
- σταμάτα τις βλακείες! Δεν βλέπεις το ταλέντο μου., λέει και ξεσπάω μαζί με τον Φράνκο σε γέλια.
- Κοροιδεψτε όσο θέλετε. Ζηλεύετε!