ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΊΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 21: I can't

Λουσία POV

Πάνε δυο εβδομάδες.....
Δύο καταραμένες εβδομάδες μακριά από τον Ασιμ. Μου λείπει......
Μου λείπει τόσο πολύ που νιώθω να πονάω στην καρδιά.
Που είναι?
Είμαι σκεπασμένη και κάθομαι στο κρεβάτι. Δεν έχω όρεξη να σηκωθώ πόσο μάλλον να κάνω ένα βήμα.

Κάποιος χτυπάει την πόρτα βγάζοντας με από την σκέψη μου.
- Παρακαλώ.,λέω κάπως αδύναμα.
Ανοίγει η πόρτα και ο Φράνκο μπαίνει μέσα.
- Φράνκο εσύ πότε...., μένει μισοτελειωμένη η πρόταση μου καθώς ο Φράνκο έρχεται και με αγκαλιάζει.
- Λουσία! Μου έλειψες πάρα πολύ!,μου λέει και αρχίζω να κλαίω στην αγκαλιά του.
- Και εμένα.,του λέω.
Πραγματικά μου έλειψαν τα αδέλφια μου.
Απομακρύνετε και με κοιτάζει.
- Γιατί κλαίς?,με ρωτάει όλο αγάπη και στοργή.
- Εγώ ..... παντρεύτηκα Φράνκο!, παραδέχομαι.
- Το ξέρω Λουσία. Δεν χρειάζεται να απολογηθεις. Τον αγάπησες έτσι δεν είναι?,με ρωτάει.
- Ναι . Πολύ!,του λέω.
- Πες μου πως μπορώ να σε βοηθήσω?
- Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πλέον. Οι γονείς μας είναι αποφασισμένοι. Έχουν προχωρήσει σε συζήτηση σχετικά με το διαζύγιο και εμένα με παρακολουθούν τουλάχιστον είκοσι φρουροί.
- Δεν το πιστεύω., λέει θυμωμένα ο Φράνκο.
- Ντύσου. Θα σε περιμένω κάτω. ,μου λέει.
- Μα...
- Δεν έχει μα.... ετοιμάσου.,μου λέει και φεύγει.

Λίγο αργότερα κατεβαίνω κάτω. Φοράω ένα απλό ροζ φόρεμα και τα μαλλιά μου τα έχω κάτω.
Φωνές αντηχούν σε όλο το παλάτι.
- Όχι μητέρα! Η Λουσία θα έρθει μαζί μου. Μην της φέρεστε σαν να είναι παιδί., ακούω τον αδελφό μου να λέει.
- Παντρεύτηκε.,του λέει η μαμά.
- Καλά έκανε. Θα έρθει μαζί μου στην Σκοτία. Μολις ηρεμήσετε και αποφασίσετε να ανοίξετε τα σύνορα επικοινωνιστε μαζί μου. Μέχρι τότε μην προσπαθήσετε να με σταματήσετε.
- Άλλαξες.,του λέει η μαμά.
- Οι συνθήκες φταίνε., λέει ο Φράνκο.
Έχει δίκιο η μαμά. Οριμασε και έγινε σοβαρός. Η Εξορία στην Σκοτία του έκανε καλό.
Μόλις με βλέπει ο Φράνκο με πλησιάζει και με παίρνει από το χέρι.
- Φεύγουμε. ,μου λέει και τον ακολουθώ χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αποκοιμήθηκα στην άμαξα και συγκεκριμένα στον ώμο του αδελφού μου.
Ξυπνάω από ένα τράνταγμα της άμαξας.
Το ίδιο και ο Φράνκο.
- φτάσαμε.,μου λέει.
Ανοίγει την κουρτίνα και χαμογελάει.
- Ασιμ τον είπαμε.,μου λέει.
- ναι.
- Πως κατάφερε να σε κάνει να τον αγαπήσεις?,με ρωτάει πειράζοντας με.
- Ποια είναι?,τον ρωτάω.
- Τι εννοείς?
- Η κοπέλα που σε άλλαξε.,του διευκρινίζω.
- Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για εμένα αλλά για εσένα. Τι θα κάνεις?
- Μακάρι να ήξερα Φράνκο. Μακάρι.
Ο Φράνκο βγάζει από το σακάκι του ένα γράμμα και μου το δίνει.
- Τι είναι αυτό?,τον ρωτάω.
- Από τον Ασιμ. Εδώ ο πατέρας δεν έχει τον πλήρη έλεγχο για αυτό το έστειλε σε εμένα να στο δώσω. Και αυτό είναι από την Ροζαλία.,μου λέει και μου δίνει και έναν δεύτερο φάκελο.
Ανυπομονώ να τα διαβάσω και τα δύο.
- Ευχαριστώ για όλα Φράνκο .,του λέω.