ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΊΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 19 : The second fall

Λουσία POV

Μια μέρα πριν φύγω

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Η ιστορία μου όμως με τον Ασίμ δεν θα τελειώσει ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει. Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.

Η βοηθός μου μπαίνει στο δωμάτιο την ώρα που εγώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και κοιτάζω στο κενό.
- Συγνώμη που σας ενοχλώ.,μου λέει.
Ανασηκωνομαι και την κοιτάζω.
- Αυτό είναι για εσάς!,μου λέει και μου δίνει έναν φάκελο.
Τον πιάνω στα χέρια μου τρέμοντας μήπως είναι από την Ισπανία.
Όταν βλέπω την βασιλική σφραγίδα του Ασίμ ανακουφίζομαι.
- Ευχαριστώ πολύ!,της λέω και μόλις αποχωρεί από το δωμάτιο ανοίγω τον φάκελο.

"Σε περιμένω στην αίθουσα ξιφασκίας"
-Ασιμ

Πηγαίνω γρήγορα στην ντουλάπα ,την ανοίγω και αρχίζω να ψάχνω τα ρούχα. Βρίσκω ένα πολύ όμορφο μπλε φόρεμα και ντύνομαι .

Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά φτάνω στην αίθουσα ξιφασκίας.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα.
Εκεί βλέπω έναν ζωγράφο και έναν πίνακα να στέκεται στην βάση μπροστά του.
Κοιτάζω στην άλλη πλευρά και τότε νιώθω τα χέρια του Ασίμ να με τραβάνε στην αγκαλιά του. Με φιλάει πίσω στον λαιμό μου.
- Ασίμ εγώ.....
Σταματάει να με αγκαλιάζει , φεύγει από πίσω και έρχεται και στέκεται μπροστά μου.
Τον κοιτάζω στα μάτια και εκείνος μου χαμογελάει.
- Τι ωραία έκπληξη ! ,του λέω.
- Το ήξερες?,με ρωτάει φιλώντας με στα χείλη.
Τον κοιτάζω κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου.
- επομένως ντύθηκες για εμένα. ,μου λέει.
Στην συνέχεια σκύβει κοντά στο αυτί μου.
- Αν δεν ήταν ο ζωγράφος εδώ τότε θα σου το έβγαζα και θα σου έκανα έρωτα εδώ ακριβώς.,μου ψυθιριζει κάνοντας με να ανατριχιασω.
Μου ξεφεύγει ένα χαμόγελο και τον βλέπω να με κοιτάζει με ένα πονηρό βλέμμα.
- Λοιπόν? Να ξεκινήσουμε?,με ρωτάει ο Ασίμ.
- Φυσικά!,του απαντάω.

Ο ζωγράφος μας ζητάει να δείξουμε όλη την αγάπη μας στον πίνακα και αυτό κάνουμε.
Με κοιτάζει και τον κοιτάζω με τόση αγάπη που είναι αδύνατον τις περισσότερες φορές να διατυπωθεί με λόγια.

Το πορτραίτο πήρε αρκετή ώρα για να τελειώσει. Το αποτέλεσμα όμως είναι μαγευτικό. Εγώ και ο Ασίμ ποζαρουμε ο ένας δίπλα στον άλλο και χαμογελάμε από αγάπη. Οι ματιές μας συναντιούνται. Τα πάντα είναι αρμονικά.
- Καταπληκτικός., λέει ο Ασίμ στον ζωγράφο.
Εκείνος αποχωρεί από την αίθουσα.
- Που θα τον βάλουμε?,τον ρωτάω.
Με κοιτάζει σκεπτικός και έπειτα χαμογελάει.
- Έτσι όπως μας βλέπω μάλλον δεν θα τον έβαζα πουθενά.,μου λέει. Συνειδητοποιώ τι άκουσα και το κοιτάζω και έπειτα ξεσπάω σε γέλια.
Με αρπάζει στην αγκαλιά του.
- Ώστε πουθενά?,τον ρωτάω.
Μου κλείνει μάτι.
- Θα το βάλω στο δωμάτιο μας. Πάνω από το κρεβάτι μας.,μου δηλώνει φιλώντας με στα χείλη.
Τον αγκαλιάζω δυνατά ..... πολύ δυνατά.
- Λουσία?
- Τι?
- Είσαι καλά?,με ρωτάει ανήσυχος.
Απομακρύνομαι και τον κοιτάζω.
- Ναι .... είμαι πολύ καλά.,του απαντάω και παίρνω μία βαθιά ανάσα πριν χαμογελάσω.