Clexa ll Wanna Be Yours 2

1

—

—

6 YIL 7 GÜN SONRA-

"Lexa yanındayım artık.Buradayım."

"Sen artık benim için bir ölüsün Clarke."

"Hayır gitme.Hayır."

Yine yataktan sıçrayarak kalktım.Nefesim kesilmişti.Bir iki saniyeliğine gözlerimi kapatıp nefesimi düzenlemeye çalıştım.Yatağın başındaki komidinden su alıp içtim.Buraya geldiğimden beri her gece benzer kabuslar görüyordum ve artık çok sıkılmıştım.Yataktan kalktım ve çeşmeye gidip elimi yüzümü yıkadım.Saçlarımı iki sene önce kesmiştim.Onlarla başa çıkamıyordum belki de her aynaya baktığımda onun ellerini belime sarmasını hatırladığımdandı.

Koltuğun üstündeki kıyafetlerimi giyerken gözüm duvara yapıştırdığım Lexa'nın resmine kaydı.Onu çok özlemiştim.Her şeyden çok.Onu bir daha görememe düşüncesi bile beni derin karanlıklara sürüklüyordu.Ölmek istiyordum.Eğer bir daha dünyaya dönme şansım olmazsa kendimi uzay boşluğuna bırakacağımı söylemiştim 2 hafta önce Raven'a.İtiraz etse de onu dinlemedim.Bunu dedikten sonra çalışmalara başlamıştı.Umudum yoktu.Zaten yaşıyor sayılmazdım.Sadece nefes alıp veren ve her günü aynı olan birisiydim.Tüm günüm bomboştu.Onun resmine baktıkça daha kötü olduğumu hissettim.Gözümden birkaç damla yaş süzüldü.Bu sırada kapı çaldı.Gelen Niylah'tı.6 yıl önce Bellamy onu Raven'a yardım edebilir diye peşine takmıştı.Listede onun adı yoktu.Eğer gelmeseydi radyasyondan ölecekti.Raven Emori ve Niylah'ı bilgisayar ve mekanik konularda eğitmişti.

"Günaydın Clarke."

"Günaydın."

"Sen ağladın mı ?"

Göz yaşlarımı sildim.

"Ne oldu ? Bir şey mi var ?"

"Hayır.Sadece yemek yemek için çağıracaktım."

Kapıdan içeri girip yanıma geldi.

"Bana anlatabilirsin."

"Yaşadığımı hissedemiyorum.Ben sadece onun yanında nefes alabiliyormuşum."

Tekrar ağlamaya başladım.Niylah acıyan gözlerle bana baktı.Beni kolumdan tuttuğunda elimle onu durdurdum.Ona hiçbir zaman umut vermemiştim ama sürekli bana yakınlaşmaya çalıştığını hissediyordum.

"Ben birazdan gelirim."

"Peki nasıl istersen."

Odadan çıktığı zaman ayakta duramadığımı farkedip yanımdaki sandalyeye oturdum.Elime onun çizimini aldım.Parmaklarımı yüzüne götürdüm.Gözlerimi kapattığımda elimi tutan ellerini hayal ettim.Gözlerime nasıl baktığını,beni öptüğünü hissettmek istedim.Onu kendimde hissetmeyi özledim.En son resmi kendime yaklaştırıp ağlayarak öptüm.Kağıdın üstüne bir iki damla yaşım düştü.Düşündükçe daha kötü oluyordum o yüzden çizimi aldığım yere geri koyup odadan çıktım.Yemek alanında Bellamy'yi gördüğümde sinirlendim ve üstüne doğru yürüdüm.

"Senin ne işin var burada ?"

"Clarke yapma."

"Hücrene geri dön.Kim çıkardı seni ?"

"Yeter."

Herkese bakıp bağırmaya başladım.

"Kim çıkardı bunu ?"