Clexa ll Wanna Be Yours 2

4

—

—

"Lexa uyan hadi."

Octavia'nın seslenmesiyle gözlerimi araladım.Arada sırada beni o uyandırırdı.

"Ne uykucu çıktın sen de."

"Of Octavia.Tamam kalkıyorum."

Yataktan kalktım.Dünden önceki gece Clarke ile kaldığımız odada uyuduğum için daha çok üstüme titremeye başlamıştı.

"Müsaade edersen giyineceğim."

Bir anda düşünmeye başladı.Sanırım bu ana benzer bir anımızı hatırladı.

4.5 SENE ÖNCE-

(RAHATSIZ EDİCİ.Lütfen rahatsız olacaksanız okumayınız.)

"Octavia sen çık ben giyinip geliyorum."

"Tamam kapıdayım Komutanım."

O kapıdan çıkar çıkmaz kıyafetlerimin üzerindeki bıçağı aldım ve banyoya girip kapıyı kitledim.Daha fazla yaşamamın bir anlamı olmadığını biliyordum.Küveti su ile doldurup  içeri oturdum.Evet bunu gerçekten yapacaktım.Bıçağı bir süre elimde tutup sadece onu düşündüm.Gözlerimden akan yaşlara engel olamamıştım.Birlikte küvete girdiğimiz an geldi gözümün önüne.Beni küvetin içine itmişti.Üstüne düşürmüştü.Her şey ne kadar da güzeldi...Gerçi o gün saçma bir şaka yapmıştı ama fazla takmamıştım.Birlikte geçirdiğimiz bir sürü anı sanki gözümün önünden film şeridi gibi geçti.Bazen kararlı hiçbir şeyden korkmuyordu bazen de sığınacak bir liman arıyordu.Her zaman yanında olmuştum.Ne yaşarsak yaşayalım hep onu destekledim.Bana böyle bir şey yapmasını hiçbir zaman anlayamayacağım sanırım.Neden bunları düşündüğümü de bilmiyordum.Daha neyi bekliyordum ki ?

Bu sığınakta bir gün dışarı çıkmayı bekleyerek ölmektense,şimdi ölmeyi tercih ederim.

Bıçağımı sol alt kolumun iç kısmından başlayarak kesmeye başladım.Her kesikte akan kanı kurtuluşum olarak görmüştüm.

Sağ kolumu da kesmeyi başladım.Acımıyordu benim canımı acıtan tek şey onun tek bir not bırakıp gidişiydi.Mavi gözlerini benden aldı.Her şeyini aldı.Onsuz kalmak zordu.Dayanamıyordun hiçbir şeye ağlamam daha da şiddetlenmişti.

Bıçağı küvetin içine attım ve rahatladığımı hissettim ve başımı arkaya doğru yasladım.

Başım dönüyordu.Nefes almam zorlaştığında güldüm.Bir daha onu düşünmek zorunda kalmayacaktım.Ölüm bir son değildi ama onsuzluktan tek kurtuluş yolumdu.

(BUNU OKUYAN KİŞİ NE YAŞARSAN YAŞA NE OLURSA OLSUN İNTİHAR ETMEK BİR ÇÖZÜM DEĞİLDİR.BUNUN BİR HİKAYE OLDUĞUNU BİLİYORUM AMA EĞER DESTEĞE İHTİYACINIZ OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYORSANIZ LÜTFEN KONUŞUN.SUSMAYIN.SİZLERİ SEVİYORUM VE ASLA BÖYLE BİR ŞEY YAPMANIZI İSTEMİYORUM.)

Birden sert bir şekilde kapı kırıldı.Net olarak göremiyordum.Her şey sanki bulanıklaşmıştı.

"Lexa !"

Tam olarak duyamamıştım.Biri koşarak yanıma geldi.Sanırım Octavia'ydı.Hemen beni kucağına almaya çalıştı ben de onu ittirmeye çalıştım ama gücüm yetmemişti.Kolumu kaldıracak gücü kendimde bulamamıştım.

"Direnme Lexa.Yapma artık bunu kendine."

Octavia Ağlamaya başlayarak sıkıca bana sarıldı.Beni hızlıca kucağına aldı ve içini çeke çeke ağlamaya devam etti.Sonrası ise koskoca bir karanlıktı.