Clexa ll Wanna Be Yours 2

2

—

—

Başımda hissettiğim şiddetli ağrıyla gözlerimi açtım.Yine koltukta uyuyakalmıştım.Yavaşça yattığım yerden doğruldum.Masanın üstündeki suyu alıp içtim.Son birkaç gündür başım çok şiddetli ağrıyordu.Abby ile konuşsam iyi olur diye düşündüm ve banyoya girip duş aldım.Üstümü değiştirdim ve çalışma odama gittim.Octavia beni bekliyordu.

"Günaydın Lexa."

"Günaydın Octavia Nasılsın ?"

"İyi sayılır sen ?"

"İdare eder.Bir sorun var mı ?"

"Su kaynaklarımız azaldı.İçtiğimiz su Bir bardaksa yarıma düşürmeli ve duş alımlarını azaltmalıyız.Hem senin saçların ıslak bak Lexa olmuyor böyle."

"Bana ders mi veriyorsun ? Çok komiksin Octavia."

"Eee komutanın sağ kolu olmak kolay değil."

Onu Indra eğitmişti ama ben de ona birçok şey öğretmiştim.Onun gelişimini izlemek güzel bir duyguydu.

"Seninle gurur duyuyorum Octavia."

"Sizden bunları duymak benim için bir şeref Lexa Kom Trikru."

Diyip bana gülümsedi.

"İyi ki varsın Octavia.Sen olmasaydın-"

"Tamam bu konuyu açma sana iyi gelmiyor biliyorsun.Ben buradayım ve başka bir şeyin önemi yok."

Başka bir şeyin önemi yok demişti.Aslında vardı.Clarke'ın önemi çok büyüktü.Onu hatırlamamak için elimden geleni yapmama rağmen tek bir söz bile onu hatırlatmaya yetiyordu.Düşündüğümü farkedince Octavia kalkıp yanıma geldi.

"Lexa ?"

"Efendim."

"Kötü şeyler düşünmeyi bırak artık."

"Octavia-"

"Bak ne dedim az önce.Hadi gel oturalım."

Birlikte koltuğa geçtik.Onu düşünmemek imkansızdı.Bir Allah'ın günü bile onu düşünmeden geçmemişti.Onunla beraber uyumayı,elimi yatağın kenarına attığımda onu yanımda hissetmeyi,beni öpmesini,kollarını sıkıca bana sarmasını,her şeyini özlemiştim ama yaptığı şeyi bir türlü unutamıyordum.Gözlerim dolmuştu.Octavia ellerini yüzüme götürdü.

"Ben yanındayım Lexa.Lütfen yapma."

"Octavia ben-

Ağlamaya başlamıştım.Kendime engel olamamıştım.İyiydim.Ya da en azından öyle olduğuma inandırmak istiyordum herkese.Bu sefer ellerini ellerimin üstüne koydu.Onun da gözleri doldu.Üzgün bir şekilde bana bakıyordu.

"Onu düşünmeden edemiyorum.Kendimi işe veriyorum.Kendimi kandırıyorum ama olmuyor.Aklımdan yüzü çıkmıyor,elleri,bana aşkla bakan mavi gözleri çıkmıyor.Hiçbir şeyi aklımdan çıkmıyor.Sadece o var.Ben yaşamıyormuşum gibi geliyor bazen.Şu kalbim var ya,oraya her gün başka bir ağrı giriyor ve engel olamıyorum.Her şey onu hatırlatıyor bana.Her şey.Bana bir keresinde şuradaki masada "Yalnız değilsin artık.Ben varım.Ağlamak istediğinde omzum senin için hazır olacak.Düştüğün zaman elimi sana uzatacağım.Güldüğünde ise ben de güleceğim.Başın derde girdiğinde yine sadece yanında ben olacağım.Her şey üst üste geldiğindeyse kollarımı sana saracağım ve asla bırakmayacağım."demişti.Octavia ben her gün ağlıyorum,her gün düşüyorum,doğru düzgün gülemiyorum,başım derde giriyor,her şey üst üste geldi bile çoktan.Peki o nerede ? Bana saracağı kolları nerede ? Hani beni hiç bırakmayacaktı ? Nerede verdiği sözler ?"