Uni
❀. ကြာငယ် .❀
ကုတင်ထက်အပူပင်မရှိအိပ်နေတဲ့ကိုကို့လက်ကိုကိုင်ကာ ဘေးနားရှိ လှိုင်းတွန်းပုံသဏ္ဍာန် screen လေးအားကြည့်နေမိသည်..
Oxygen ကိုအဆက်မပြတ်ပေးနေရတဲ့ကိုကိုက အခုတော့အသက်ဘေးကလွှတ်ခဲ့တာ တစ်ပတ်ပင်ပြည့်ပြီ..
ထိုနေ့က..
"ကိုကို~~~မောင်ထလို့ပြောနေတယ်လေ..ဟင့်..မောင့်ကိုဒီလိုပုံနဲ့အပြစ်ပေးလိုက်တာလားဗျာ~~"
ဘေးပတ်၀န်းကျင်ကလည်းတိတ်ဆိတ်လို့..
"ကိုကို~~ပြောတော့မောင့်ကိုချစ်တယ်ဆို~~ဘာလို့ထားခဲ့ချင်ရတာလဲဗျာ"
စကားတစ်တွတ်တွတ်ပြောပေမဲ့ ကိုကိုကတော့အိပ်စဲပင်..
"ဟင့်..ကိုကို~~ကျေးဇူးပြုပြီ..ထပါတော့ဗျာ~~"
ရင်ဘတ်ကိုတစ်ဗုန်း"ရိုက်နေပေမဲ့ကိုကိုကနိုးမလာ..
ကိုင်ထားတဲ့ကိုကို့လက်ကိုဖြုတ်ကာ..
"ကိုကို တကယ်မထဘူးလား~~"
အိပ်နေတဲ့ကိုကိုကတော့ငြိမ်သက်မြဲ..
"ရတယ်လေ..ကိုကိုကမလာမှတော့ မောင်ကပဲကိုကို့နောက်လိုက်လာရတော့မှာပေါ့"
"ရီပေါ်!!!"
ပြောလည်းပြောအနီးနားက ဘလိတ်ဓားလေးအားလည်ပင်းပေါ်တင်ကာ..
"ကိုကို..ထတော့နော်"
Ti.....
"ဟန့်ရတယ်လေ..ဒါဆိုလည်းကိုကို့သဘောတိုင်း မောင်လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်"
"ရီပေါ်!!!!!"
ကျလာတဲ့သွေးစက် အဆက်မပြတ်ခေါ်သံတွေနဲ့အတူ မျှော်လင့်နေမိသည်က ကိုကို့ကိုတွေ့ဖို့သာ..
မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ ဓားကိုဖိသွင်းရန်ပြင်တော့...
Ti...Ti..Ti..
"ဆရာ..ပြန်..ပြန်တက်လာပြီ"
"ကိုကို"
ရှင်းချန်ကတော့ ကိုကို့နားပြေးသွားကာ စမ်းသပ်ပေးလေရဲ့..
စမ်းသပ်ပြီးသည်နှင့်..
"Vip အခန်းကိုပြောင်းလိုက်"
ESTÁS LEYENDO
❀.ကြာငယ်.❀ « ℳ𝓎 ℒℴ𝓉𝓊𝓈 » Completed
Fanficနောက်ဆုံးတစ်ခေါက်လောက်ပြောပါရေစေနော်... ကော အရမ်းချစ်တယ်မောင်
