လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၁၇ ) ( Zawgyi )

ကားဟြန္းတီးသံေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့လူေတြ၊ ေဈးသည္ေတြ၊ တကၠစီသမားေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနသည့္ ေနရာအတြင္း ေလးဆက္တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ သူ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ကာ လူ လိုက္ရွာေနတုန္း

" ကိုႀကီးေရ ... ျမတ္တို႔က ဒီမွာ ... "

လူကို အရင္မျမင္ရ၊ အသံကို အရင္ၾကားရသည့္ပန္းျမတ္ရိပ္သြင္ရယ္ပါ။ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝါႏုေရာင္ဂါဝန္ဖားဖားေလးဝတ္ထားသည့္ ျမတ္ကေလးက ေရွ႕အတိ ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးႏွင့္ အင္မတန္မွခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။

ျမတ္ကေလးက ထုံးစံအတိုင္း ကံေကာ္ပန္းတစ္ပြင့္ကို နားေနာက္မွာ ကလစ္ေလးနဲ႔ထိုးၿပီး ညပ္ထားတဲ့ပုံေလးက မသိရင္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့ လုံမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ဟန္။ ဒါက ဘြား‌နဲ႔အေနမ်ားလို႔ ျမတ္ကေလးထံ တျဖည္းျဖည္းကူးစက္လာတဲ့အက်င့္ေလးေပါ့။

ဘြားက ပန္းေတြကို အရမ္းသေဘာက်သည္။ ဘယ္လိုပန္းမ်ိဳးကိုမဆိုေပါ့။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ေပါက္ေနသည့္ အပင္ေလးေတြကိုလည္း ဘြားက သေဘာက်တာပဲ။ အရိပ္ရတဲ့သစ္ပင္ႀကီးေတြကိုဆိုရင္လည္း သေဘာက်ရွာသည္။ လယ္ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းမွာ ေနရာအႏွံ႔ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ စပါးပင္ေတြၾကားမွာလည္း ဘြားက သူ႔အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ ေလွ်ာက္သြားခ်င္ေသးသည္။

ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ၊ ေတာင္စဥ္‌ေတာင္တန္းေတြ၊ မနက္တိုင္းထြက္ၿပီး ညေနတိုင္းဝင္ေလ့ရွိသည့္ေနမင္းႀကီး၊ ညအခါ လူသားေတြကို အလင္းေရာင္လႊမ္းၿခဳံၿပီး အေဖာ္ျပဳေပးတတ္သည့္လမင္းႀကီး၊ ထိုလမင္းႀကီးေနာက္မွာ တိတ္တခိုးပုန္းကြယ္ေနတတ္သည့္ မွိန္ဖ်ဖ်ၾကယ္ေလးေတြ၊ ခပ္ေျပေျပတိုက္ခတ္တတ္သည့္ ေလျပည္ေအး၊ ၾကမ္းတမ္းစြာ ႐ြာသြန္းတတ္သည့္မိုးေရစက္ေတြ၊ ပူျပင္းမႈေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ ေနေရာင္ျခည္အစရွိသျဖင့္ သဘာဝတရားႀကီးရဲ႕လွပမႈတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းကို ေလးဆက္တို႔ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘြားက စီကာပတ္ကုံးေျပာျပတတ္သည္။

ဘြားကိုယ္တိုင္လည္း သဘာဝတရားႀကီးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူပီပီ သူ႔ရဲ႕တူ၊ တူမေတြ၊ ေျမးေတြကိုလည္း သူ႔လိုပဲ သဘာဝတရားႀကီးကို ေလးစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးထားသည္။ ဒါက ေလးဆက္အတြက္ ဘြားဆီက ရခဲ့ဖူးသည့္အေကာင္းဆုံးေသာဆုလာဒ္တစ္ခုပါပဲ။