လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၉ ) ( Zawgyi )

ေက်ာင္းစတက္မဲ့ရက္မွာ Junction City ကို ေလးဆက္ေရာက္ေနတာ တစ္‌နာရီနီးပါးရွိသြားၿပီ။ ျမတ္သူတို႔စုံတြဲႏွင့္ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္က ကိုးနာရီခြဲမွဆိုေပမဲ့ ေလးဆက္ တမင္သက္သက္ အိမ္ကေန ၈နာရီကတည္းက ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေျပာမရဘူးေလ။ ဟိုေကာင္ေလးက အိမ္ေအာက္မွာလာေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ေနမွာကိုး။ အဲ့ေတာ့ ေလးဆက္ကလည္း လုံ႔လဝီရီယကို ေရွ႕ထားကာ အိမ္ကေန ေစာေစာစီးစီးထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

ျမတ္သူတို႔ကို အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ မေတြ႕ရဖို႔က အဓိကပဲ။

“ မလာေသးဘူးလား ... ဒီအတြဲကေတာ့ ... ”

ေလးဆက္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ကေန ႀကိဳညည္းေနေပမဲ့ နည္းနည္းထပ္ေစာင့္ရဦးမည္ဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ အလိုလိုသိႏွင့္ေနပါသည္။ ေလးဆက္က အိမ္ကေန Junction City ကို တိုက္႐ိုက္လာေပမဲ့လည္း ျမတ္သူကက် ေက်ာင္းကိုတစ္ေခါက္အရင္သြားကာ သူ႔ေကာင္ေလးကို သြားေခၚရေသးသည္။

သုတက သူ႔ဟာသူ လာခဲ့ပါမည္ဆိုလည္း ျမတ္သူဆိုတဲ့အျဖစ္သည္း‌ေကာင္က စိတ္ခ်မွာမဟုတ္ေပ။ အဲဒီေတာ့ သုတကို ေက်ာင္းမွာအရင္သြားႀကိဳၿပီး ေနာက္မွ အတူတူ Junction City ကိုလာမည့္ထိုအတြဲကို ေစာင့္ရင္း ေလးဆက္လည္း မထူးစိတ္ပိုက္ကာ Bread Talk မွာ မုန႔္စားရင္းထိုင္‌ေနလိုက္သည္။

ေလးဆက္ ဒီေကာင္ေလးကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အသည္းအသန္ေရွာင္ေနမိသလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ မေသခ်ာမေရရာေပ။ အမွားလုပ္ထားမိလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲတာပဲျဖစ္ေလာက္မွာပါ။

ေလးဆက္ လုပ္ခဲ့သည့္အမွားကလည္း သာမန္ေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္အတြက္‌ေတာင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာမရွိေခ်။ ဈာန္ေရာင္ခလိုမ်ိဳး အေျခႀကီးသည့္လူမ်ိဳးအတြက္ဆို ပိုဆိုးေရာေပါ့။

“ ဟိတ္ေကာင္ ! ေလးဆက္ ”

Bread Talk မွာထိုင္ေနရင္း အေတြးေတြထဲ နစ္ေမ်ာေနစဥ္ ျမတ္သူရဲ႕ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ သုတလႊမ္းကို ပခုံးဖက္ထားကာလာေနသည့္ သေကာင့္သားကို‌ ျမင္လိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာႀကီးက မႈိရလာသည့္အတိုင္းပင္။